"Τίς σου τον χιτώνα Σώτερ διήλε;'

Γράφει ο Δημήτριος Β. Χήτος

Η παράσταση του οράματος του Πέτρου Αλεξανδρείας
 στο Ιερό Βήμα του Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Γορίτσας, 19ος  αιώνας.

     Μια παράσταση που εικονίζεται πάντοτε στο χώρο του Ιερού Βήματος είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον μου από πολύ νωρίς, όταν μικρό παιδί ακόμη διακονούσα στο Ναό του χωριού μου. Τόση εντύπωση μου είχαν κάνει τα δύο εικονιζόμενα πρόσωπα και τα γραφόμενα περί αυτών, ώστε είχα μάθει απ' έξω την επιγραφή "Τίς σου τον χιτώνα Σώτερ διήλε;", "Ούτος ο πανκάκιστος Άρειος, Πέτρε!", και ήταν τόσο χαρακτηριστική για τα παιδικά μου μάτια, ώστε ακόμη και σήμερα αντικρίζοντας την παράσταση αυτή σε άλλους Ναούς με παραλλαγή της επιγραφής, δυσκολεύομαι να την αποδεχθώ! Αναζητώντας τότε την ερμηνεία της τοιχογραφίας αυτής έμαθα για το όραμα του Αγίου Πέτρου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας. 

Η παράσταση του οράματος του Πέτρου Αλεξανδρείας στο Ιερό Βήμα

 του καθολικού της Ι.Μ. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Κάτω Πεδινών Ζαγορίου, 18ος  αιώνας.

         Ο Άγιος Πέτρος διετέλεσε Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας επί δώδεκα έτη, την περίοδο που ο Χριστιανισμός βρισκόταν ακόμη υπό διωγμό, στα χρόνια του αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Αγωνίστηκε για την στερέωση της πίστης και τη διαφύλαξή της από τους αιρετικούς "λύκους" που λυσσομανώς την πολεμούσαν, όπως ο πρόεδρος των αιρεσιαρχών Άρειος. 
       Κατά τη διάρκεια των ιερών  αγώνων του ο Αλεξανδρείας Πέτρος αξιώθηκε από το Θεό ενός αποκαλυπτικού οράματος. Βρέθηκε μπροστά σε μια Αγία Τράπεζα όπου στεκόταν όρθιος ο Χριστός ως βρέφος με διαρρηγμένα τα ιμάτιά του. Ο Πέτρος ρώτησε τότε τον Κύριο: "Κύριε, ποιος σου έσχισε τα ρούχα;" και ο Κύριος απάντησε: "ο Άρειος!". 
        Με το όραμα αυτό αποδεικνύεται η καταστροφικότητα των αιρετικών θέσεων του Αρείου που δυστυχώς επιζούν μέχρι τις μέρες μας. Ο Άρειος αρνήθηκε να παραδεχθεί τη Θεότητα του Υιού και Λόγου του Θεού, λέγοντας ότι δεν είναι Θεός αληθινός, ομοούσιος τω Πατρί, αλλά κτίσμα και ποίημα και ξένος της ουσίας και δόξης του Πατρός.
       Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος του 325 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας ασχολήθηκε με το μεγάλο αυτό ζήτημα της αρειανικής αίρεσης και εξέδωσε τον Όρο της, που είναι τα επτά πρώτα άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως, τα αναφερόμενα στο Θεό Πατέρα και στο Θεό Υιό.    
     Η συγκεκριμένη εικονογραφική παράσταση του οράματος του Πέτρου Αλαξανδρείας διαδόθηκε κατά κύριο λόγο στη μεταβυζαντινή περίοδο, και ιστορείται πάντοτε στο χώρο του Ιερού Βήματος στα βόρεια της Ιεράς Προθέσεως. Οι μεταβυζαντινοί αγιογράφοι χρησιμοποίησαν ευρέως τη συγκεκριμένη παράσταση παραλληλίζοντας την αίρεση του Αρείου με την πλάνη του Παπισμού, αφού κι ο Πάπας ως βλάσφημος "ουκ ηβουλήθη σωφρονισθήναι, ουδέ επαύετο σπείρων των αιρετικών αυτού δογμάτων τα θανατηφόρα ζηζάνια". 
         

Το θηρίο κατασπαράζει τον Άρειο. Τοιχογραφία Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής 

Δρίσκου (Βάξιας) Κράψης. 

     Επιπλέον, έχοντας υπόψιν την καταδίκη και τον αναθεματισμό του Αρείου και των οπαδών του από τη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο του 381 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, η ιστόρηση του οράματος συμπληρώθηκε πολύ γρήγορα με την απεικόνιση ενός θηρίου να κατασπαράζει τον Άρειο, που εικονογραφείται συνήθως στο κάτω μέρος του τοίχου (στη θέση της ποδέας), ακριβώς κάτω από την ανωτέρω παράσταση, κατ' αντιστοιχία με τη παράσταση του Προφήτου Ιωνά και του κήτους.     
            
         

"Μια διαφορετική ερμηνεία του Ευαγγελίου"

"Η Ενάτη της Αποδόσεως του Πάσχα στο Αρχιμανδρείον"

     Η Θ΄ Ώρα της Αποδόσεως του Πάσχα όπως τελέσθηκε στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αρχιμανδρείου πόλεως Ιωαννίνων.

Διακρίνονται οι: Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Δημήτριος Αργυρός Σχολάρχης της Α.Ε.Α. Βελλάς Ιωαννίνων (προεξάρχων), ο Αιδεσιμολογιώτατος Οικονόμος π. Βύρων Λάππας προϊστάμενος του Αρχιμανδρείου (ο εκ δεξιών) και ο Αιδεσιμολογιώτατος Λογοθέτης π. Κωνσταντίνος Τράντζας (παλαιός προϊστάμενος του Αρχιμανδρείου).     

"Σαν σήμερα θυμάμαι..."

                                       




Γράφει ο Πέτρος Π. Βασιλείου
  Συνταξιούχος πτηνοτρόφος,
                 Ψάλτης

Αγαπητοί μου αδελφοί,

σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την Ανάληψη του Χριστού. Είναι ημέρα χαράς και όλοι έχουμε πανηγυρική διάθεση. Όμως, φέτος το 2014 η μεγάλη αυτή εορτή της Ορθοδοξίας συνέπεσε με μια πολύ θλιβερή επέτειο, την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από το Μωάμεθ Β΄ στις 29 Μαΐου 1453. Μετά από χίλια και πλέον χρόνια ζωής η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η μακροβιότερη αυτοκρατορία επί γης κατέρρευσε και κυριαρχήθηκε από τους Τούρκους.Γι΄ αυτό η μέρα αυτή σημαδεύτηκε και αποκαλείται "αποφράδα". Είναι μια μέρα της ιστορίας μας που μας θλίβει.   

      Φέτος συμπληρώνονται 561 χρόνια από εκείνη την μέρα του Μαΐου του 1453. Όταν συμπληρώθηκαν 500 χρόνια της μαύρης αυτής επετείου το 1953,  τότε που ήμουν 21 ετών, θυμάμαι πολύ καλά ότι οι καμπάνες των εκκλησιών χτύπησαν όλες πένθιμα. Όχι μόνο εδώ στο Χαροκόπι, αλλά και στα άλλα χωριά και σε όλη την Ελλάδα. Με εντολή της τότε κυβερνήσεως - δε θυμάμαι ποιος ήταν ο πρωθυπουργός, γιατί ο Παπάγος εκλέχθηκε το ερχόμενο  φθινόπωρο - σήμαναν πανελλαδικά όλες οι καμπάνες των εκκλησιών πένθιμα, στις 11:00 π.μ. της 29ης  Μαΐου 1953.

         Αυτά τα θυμάμαι πολύ καλά. Έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου και δυστυχώς πρέπει να πέρασαν απαρατήρητα από σχεδόν όλους τους συνομηλίκους μου. Εγώ που τα θυμάμαι οφείλω να τα πω και σε σας, να γίνουν κτήμα σας γιατί είμαστε όλοι Έλληνες και πρέπει να τα γνωρίζουμε.

                                                                       Ευχαριστώ πολύ,    Χρόνια πολλά!     

"Η Ενάτη της Αποδόσεως του Πάσχα στο Χαροκόπι"

Όπως είθισται πριν το Μεγάλο Εσπερινό της Αναλήψεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού τελείται η Θ΄ (ενάτη) Ώρα της Αποδόσεως του Πάσχα στο Νάρθηκα του Ναού και στη συνέχεια αφού γίνει η προσκύνηση της εικόνας της Αναστάσεως, κλήρος και λαός εισέρχονται στο Ναό για την τέλεση του Μεγάλου Εσπερινού.

    Οι λίγοι παρευρισκόμενοι, άνδρες και γυναίκες, της Ενορίας μας παρακολούθησαν και φέτος την ιδιαίτερη αυτή λειτουργική πράξη της Εκκλησίας μας με σκοπό να προσκυνήσουν την εικόνα της Αναστάσεως και να ανταλλάξουν για τελευταία φορά τη νικητήρια φράση "Χριστός Ανέστη".

    Στη συνέχεια με κάθε επισημότητα τελέσθηκε ο Εσπερινός της Αναλήψεως στον Ιερό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου Χαροκοπίου, επανήλθαν "όπου ην το πρότερον" ο Σταυρός του Όρθρου της Μ. Παρασκευής και ο Επιτάφιος, μέχρι την επόμενη Μ.Εβδομάδα και το Πάσχα, καθώς επίσης λίγο νωρίτερα είχαν συγκεντρωθεί τα νικητήρια σύμβολα της Αναστάσεως (βάγια) από το δάπεδο του Ναού, οι αναστάσιμες κορδέλες, ενώ έκλεισαν έπειτα από σαράντα ημέρες και τα βημόθυρα της Ωραίας Πύλης.   

Χρόνια Πολλά και του χρόνου!

"Η Ανάληψη του Χριστού"

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ κδ´, 36 - 53

(ερμηνευτική απόδοση υπό Ι. Κολιτσάρα)

     Ενώ δε αυτοί ωμιλούσαν περί αυτών, αίφνης ο ίδιος ο Ιησούς εστάθηκε στο μέσον αυτών και τους λέγει· “ειρήνη ας είναι μαζή σας”. Εκείνοι εξαφνιάστηκαν, εταράχθησαν και κατελήφθησαν από φόβον, διότι ενόμιζαν ότι έβλεπαν κάποιον πνεύμα.  Και είπεν ο Κυριος εις αυτούς· “διατί είσθε ταραγμένοι, και διατί ανεβαίνουν εις τας καρδίας σας διαλογισμοί απιστίας; Ιδετε τας χείρας μου και τους πόδας μου, που φέρουν τα σημάδια από τα καρφιά, δια να πεισθήτε ότι είμαι εγώ ο ίδιος. Ψηλαφήσατέ με με τα χέρια σας και ιδέτε, ότι δεν είμαι πνεύμα, όπως νομίζετε, διότι το πνεύμα δεν έχει σάρκα και οστά, όπως βλέπετε εμέ να έχω”. 

     Και αφού είπε τούτο, έδειξε εις αυτούς τας χείρας και τους πόδας. Επειδή δε εκείνοι, ένεκα της χαράς, απιστούσαν ακόμη και εθαύμαζαν δια το καταπληκτικόν και ανέλπιστον αυτό γεγονός, είπεν εις αυτούς ο Κυριος· “μήπως έχετε τίποτε φαγώσιμον εδώ;”  Εκείνοι δε του έδωσαν ένα κομάτι ψητό ψάρι και κηρήθρα. Και αφού τα επήρε, έφαγε ενώπιον των, όχι διότι είχε ανάγκην τροφής το αναστημένον σώμα του, αλλά δια να πεισθούν εκείνοι ότι αυτός είναι όντως ο αναστημένος διδάσκαλος. 

    Είπε δε προς αυτούς· “αυτά που βλέπετε τώρα και θαυμάζετε, είναι ακριβώς όσα σας έλεγα, όταν ήμουν μαζή σας, ότι πρέπει δηλαδή να εκπληρωθούν και να πραγματοποιηθούν όλα όσα έχουν γραφή για μένα στον νόμον του Μωϋσέως, στους προφήτας και στους ψαλμούς”. Τοτε εφώτισε και ήνοιξε αυτών τον νουν, ώστε να εννοούν τας Γραφάς. Και είπεν εις αυτούς· “ότι έτσι, όπως ακριβώς έγιναν, είναι γραμμένα εις την Αγίαν Γραφήν, και έτσι σύμφωνα με το πάνσοφον σχέδιον του Θεού, έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθή εκ νεκρών την τρίτην ημέραν, και να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού εις όλα τα έθνη μετάνοια και άφεσις αμαρτιών. Να αρχίση δε το κήρυγμα από την Ιερουσαλήμ. Σεις δε είσθε οι φιλαλήθεις και αξιόπιστοι μάρτυρες, οι οποίοι θα κηρύξετε και θα βεβαιώσετε όλα όσα έχετε ακούσει και όσα έχετε ιδεί από εμέ. Σας αναγγέλω δε, ότι εγώ σας στέλνω τώρα αυτό που υπεσχέθη ο Πατήρ, δηλαδή το Πνεύμα το Αγιον, δια νας σας φωτίζη και σας ενισχύη και σας περιφρουρή στο αποστολικόν σας έργον. Σεις λοιπόν καθίσατε εις την πόλιν Ιερουσαλήμ έως ότου φορέσετε, σαν άλλο ένδυμα, και κάμετε ιδικήν σας πλέον την σοφίαν και την δύναμιν, που θα σας έλθη από τον ουρανόν με την επιφοίτησιν του Αγίου Πνεύματος”. 

    Έπειτα δε από αυτάς και άλλας διδασκαλίας, τους έβγαλε έξω από την πόλιν κάπου εκεί κοντά εις την Βηθανίαν, και αφού εσήκωσε τα χέρια του, τους ευλόγησε. Και συνέβη τούτο το θαυμαστόν· ενώ αυτός τους ευλογούσε, εχωρίσθη από αυτούς και εφέρετο προς τα επάνω στον ουρανόν. Και αυτοί, αφού τον επροσκύνησαν, επέστρεψαν εις την Ιερουσαλήμ με μεγάλην χαράν.  Και ήσαν συνεχώς κατά τας ώρας της λατρείας στο ιερόν υμνούντες και δοξολογούντες τον Θεόν. Αμήν. (εδοξολογούσαν τον Θεόν δι' όλα όσα είδαν και ήκουσαν κατά το διάστημα των τριών ετών, και μάλιστα δια την ένδοξον ανάστασιν και την θριαμβευτικήν ανάληψιν του Κυρίου). 

ΠΗΓΗ:http://www.saint.gr/readings.aspx

" Καί ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς "

Γράφει ο Δημήτριος Β. Χήτος

    Συμπληρώθηκαν ήδη σαράντα ημέρες από τη Λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κι ενώ διατελούμε ακόμη υπό το κράτος της αναστάσιμης χαράς και του επινίκιου παιάνα "Χριστός Ανέστη!", όπως κάθε χρόνο έτσι κι εφέτος δοκιμάζουμε την πικρία που αποφέρει η ολοκλήρωση την πασχαλινής περιόδου ευχόμενοι "και του χρόνου να ξανά ΄κούσουμε το Χριστός Ανέστη". Η εναλλαγή των εορτών στο λειτουργικό έτος δε στερεί από το χριστιανό τη ευκαιρία της χαράς, της εσωτερικής πλήρωσης και πνευματικής ικανοποίησης· συνεχώς η εορτές διαδέχονται η μια την άλλη σε σημείο ώστε ενώ αισθανόμαστε λύπη για την ολοκλήρωση της χαράς, και να αντιλαμβανόμαστε ευθύς την χαρά που δημιουργεί η επόμενη εορτή και συγκρίνοντάς την με την προηγούμενη αντικρίζουμε τη σπουδαιότητά της! Κι ενώ η διαδικασία λαμβάνει χώρα κάθε φορά, κάθε χρόνο, στον εσωτερικό κόσμο κάθε χριστιανού -θέλω να πιστεύω-, ωστόσο κάθε φορά, κάθε χρόνο αισθάνεσαι σαν να είναι η πρώτη. 

      Δεν είναι παράλογο αυτό, αντιθέτως κάτι θυμίζει.... Μετά την Ανάστασή Του ο Κύριος επί σαράντα ημέρες εμφανίστηκε κατά διαστήματα στους μαθητές, μίλησε μαζί τους, έφαγε, και δια του λόγου Του τους προετοίμαζε για την επερχόμενη επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και την μετ΄ αυτήν εξάπλωση του ευαγγελικού κηρύγματος στα έθνη. Έχοντας πλέον πληρότητα απόλαυσης από τη θεϊκή χαρά και αναστάσιμη δόξα του Κυρίου δοκίμασαν έναν ασυνήθιστο αποχωρισμό, την Ανάληψή Του στους Ουρανούς, την ώρα που όλοι ήταν τριγύρω Του και άκουγαν τους λόγους Του περί του ερχομού του Αγίου Πνεύματος, ο Κύριό τους, ο Παθών, ο Αναστάς, "ο πληρώσας πάσαν την πατρικήν οικονομίαν", Αυτός τώρα αποχωριζόταν απ΄ αυτούς γι΄ άλλη μια φορά, και τώρα ανερχόταν στους Ουρανούς...τί πικρία! Ο Διδάσκαλος και Κύριος τους αφήνει, γιατί; Για να ολοκληρώσει το σωτηριώδες έργο Του, για να επαναφέρει την ανθρώπινη φύση "εις το αρχαίον κάλλος", εκ δεξιών του Πατρός.

           Επομένως, "ουχί η καρδία ημών καιομένη ην εν ημίν"; Μπορεί να ολοκληρώθηκε η Πασχάλιος περίοδος, όμως έχουμε προ οφθαλμών την ένδοξο Ανάληψη του Χριστού, έχουμε προ οφθαλμών το δρόμο που χάραξε η Ανάσταση του Χριστού ή καλύτερα τον προορισμό της Αναστάσεως, τη θέωσή μας και τη μελλοντική μας Ανάσταση ή Ανάληψη "εν νεφέλαις... εις απάντησιν του Κυρίου εις αέραν". Ας ακούσουμε τους λόγους των Αγγέλων "τί εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ' ημών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσεται, ον τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν" (Πραξ. α΄, 11). 

Αμήν, ναι έρχου Κύριε Ιησού!        

"Ο Σαμουήλ και το Κούγκι"

     Ο ρασοφόρος πολέμαρχος Σαμουήλ ήταν εθνεγέρτης του Σουλίου. Τα φλογερά του λόγια, γεμάτα πίστη και πατριωτισμό προκαλούσαν ενθουσιασμό. Τα παλικάρια του Σουλίου ακούγοντας τη φωνή του, άνδρες και γυναίκες, "εγίνοντο πολεμισταί…" γράφει ο Πουκεβίλ. 

   Δραστήριος και σώφρων κατασκευάζει χαρακώματα, χτίζει πύργους, διευθύνει συχνά ο ίδιος δύο μικρά τηλεβόλα που αποτελούν το πυροβολικό των Σουλιωτών. Από καιρού εις καιρόν εξαφανίζεται. Πηγαίνει σε γειτονικούς τόπους για να εξασφαλίσει τρόφιμα στη Σουλιώτικη δημοκρατία σε ανταλλαγή κομποσχοινιών και εικόνων. Σε καιρό πολέμου υψώνει και στερεώνει τα λάβαρο στο κωδονοστάσιο της Μονής της Αγίας Παρασκευής στο Κούγκι "ο δε σταυρός κυματίζων εν τω αέρι αγγέλλει εις το Σούλι την επίσημων της μάχης ημέραν". 

    Μετά την Συνθήκη αποχώρησης των Σουλιωτών, που υπογράφτηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 1803, ο Σαμουήλ αρνείται να συμφωνήσει και να συμβιβαστεί. Αρνείται να συνθηκολογήσει. Επί 48 ώρες αντιστέκεται στο "χείμαρρο των βαρβάρων". 

     Περίμενε τους κατακτητές να μπουν στο "οπλοφυλακείον" του και έκοψε το νήμα της ζωής του, όπως γράφει ο Πουκεβίλ, βάζοντας φωτιά στην πυρίτιδα «ήτις μετ΄ αυτού ανετίναξε πολλούς των μωαμεθανών…». Αναφέρεται μάλιστα ότι λίγο πριν, όταν ένας από τους Τούρκους αξιωματούχους της επιτροπής παραλαβής του φρουρίου και του πολεμικού υλικού είχε μιλήσει με χαιρεκακία, για το πώς φαντάζεται ότι θα τον μεταχειριστεί ο Αλής καθώς πέφτει ήδη στα χέρια του, ο Σαμουήλ, κατά τον Π.Α. Σαλαπόντα, απαντά: 

"Δεν είναι άξιος ο πασάς να πιάσει Σουλιώτη που ξεύρει πολλά μονοπάτια του θανάτου»! 

    Τελικά, δεν παραδόθηκαν, παρά μόνο στον Θεό. Η αυτοθυσία πέρασε στην ιστορία. Άλλωστε, οι Σουλιώτες, ήταν γνωστοί για τον ηρωισμό και τον πατριωτισμό τους. Η σκηνή της ανατίναξης της αποθήκης στο Κούγκι, αποδίδεται με γλαφυρότητα στο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων του Παύλου Βρέλλη στα Γιάννενα.

   Στη σύνθεση του καλλιτέχνη δεσπόζει η μορφή του καλόγερου Σαμουήλ, λίγο πριν την ανατίναξη. Στο βάθος του χώρου διακρίνεται ένας από τους ανθρώπους του Αλή Πασά, να μεταφέρει ένα από τα βαρέλια που κατέσχεσαν από τους Σουλιώτες. 

   Κάθε τελευταία Κυριακή του Μαΐου γίνεται αναπαράσταση της ανατίναξης του Κουγκίου στο Σούλι με τη συμμετοχή πολλών επισκεπτών. 

ΠΗΓΗ:http://www.europe-greece.com/article.php?i=368

" 29 Μαΐου 1453 - Η μαύρη ημέρα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας"

Παρακολουθείστε μια σύντομη

 περιήγηση στα εναπομείναντα Ιερά 

 της Βασιλίδος των πόλεων.

"Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η σημερινή εκδρομή της Ενορίας μας"

     Ημερήσια προσκυνηματική εκδρομή πραγματοποίησε η Ενορία μας σήμερα Σάββατο 24 Μαΐου 2014 στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω. Οι ενορίτες μας είχαν την ευλογία να προσκυνήσουν μια πληθώρα Αγίων Λειψάνων που φυλάσσονται στο Σκευοφυλάκιο της Ιεράς Μονής, ενώ περιηγήθηκαν στους υπόλοιπους χώρους που βρίσκονται εκτός αβάτου.   

    Στη συνέχεια ακολούθησε περιήγηση στο γειτονικό Λιτόχωρο όπου και γευμάτισαν όλοι. Κατά την επιστροφή έγινε μια μικρή στάση στην πόλη της Βέροιας για λίγα λεπτά δροσερής ανάπαυσης και ενός απαραίτητου καφέ.

          Καθ΄οδόν οι ενορίτες μας πληροφορήθηκαν το βίο του Αγίου Διονυσίου και το ιστορικό της παλαιάς και της νέας Μονής, ενώ ανακοινώθηκαν οι δραστηριότητες της Ενορίας για το προσεχές διάστημα και ορίστηκε ο προορισμός της επόμενης εκδρομής για τον μήνα Ιούνιο. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σύσσωμο το λεωφορείο τραγουδούσε τα υπέροχα τραγούδια του χωριού μας ως πρόβα για τις επερχόμενες "Κύκλες".  

      Τη διαδρομή έκανε όπως πάντα ευχάριστη η ευγενική κίνηση της Εκκλησιαστικής Επιτροπής να διανέμει δεκατιανό,κεράσματα και νερό κ.α. σε όλους τους ταξιδιώτες.

"Νέα καμπάνα στο Ναό μας"

     Μια ακόμη καμπάνα 80 κιλών, δωρεά του συχωριανού μας Παναγιώτη Γ. Ράπτη, προστέθηκε στον πύργο του ρολογιού του Ναού μας συμπληρώνοντας ένα σύνολο από τέσσερις καμπάνες, που πρόκειται να συγχρονιστούν με ηλεκτρικό μηχανισμό, τον οποίο θα κατασκευάσει και τοποθετήσει ο συγχωριανός μας Κωνσταντίνος Ευ. Βάσιος. 

Ο ακούραστος Επίτροπος του Ναού
 Ελευθέριος Α. Τσόδουλος
κατά την τοποθέτηση της νέας καμάνας,
 Απρίλιος 2014.

      Το αρχικό καμπαναριό του Ναού θα παραμείνει με τις δύο του καμπάνες οι οποίες θα συναρμονιστούν με τις δύο του ρολογιού ώστε να αποδίδουν ένα ωραίο ηχητικό αποτέλεσμα. 

  Οι παλιές καμπάνες προέρχονται από δωρεές των αειμνήστων συγχωριανών μας Αναστασίου Κούτλα και του Βασιλείου Κεφάλα (Βασιλ' Γιώργου), η μικρή καμπάνα του πρώτου και η μεγάλη του δευτέρου. Ενώ η καμπάνα του ρολογιού ήταν δωρεά του αειμνήστου συγχωριανού μας Χρήστου Δ. Αντωνίου και του γιου του Νικολάου Χ. Αντωνίου το 1986 με την ανέγερση του πύργου. Και φέτος προστέθηκε και η τέταρτη καμπάνα, που είναι και η μεγαλύτερη απ' όλες.

   Στο μέλλον θα αναρτηθεί δημοσίευση σχετικά με την ανέγερση του καμπαναριού και του ρολογιού, καθώς και των καμπάνων.    

                                                                         

                                                                         

Τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο 

του Μακαριστού Μητροπολίτου Ιωαννίνων 

κυρού Θεοκλήτου.

   Το προσεχές Σάββατο 24 Μαΐου 2014 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Αθανασίου θα τελεσθεί το Τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο του Μακαριστού Μητροπολίτου Ιωαννίνων κυρού Θεοκλήτου, αφού προηγηθεί αρχιερατικό συλλείτουργο προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου Τοποτηρητού της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων, Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερονύμου.   

" Οι Τούρκοι του Χαροκοπίου "

Γράφει ο Πέτρος Π. Βασιλείου
  Συνταξιούχος Πτηνοτρόφος -
                  Ψάλτης

  Το Χαροκόπι επί Τουρκοκρατίας ονομαζόταν «Μπραντουβάρι», ονομασία σλάβικη. Το Μπραντουβάρι ήταν οικισμός του χωριού Βασταβέτσι, του σημερινού Πετροβουνίου. Εδώ στο Χαροκόπι καθόταν πολύ λίγες οικογένειες.  Στο μαχαλά του Αι Ταξιάρχη που λέγεται Μπόγδ΄ έμεναν οι «Κοσμαίοι». Οι Κοσμαίοι ήταν τέσσερα αδέρφια και μια αδερφή, και τα ονόματά τους : Γιάννης, Κώστας, Βασίλης, Κατερίνη και Γρηγόρης. Αυτός ήταν και είναι μέχρι σήμερα ο μαχαλάς Μπόγδ’, οι απόγονοι των Κοσμαίων. 

     

Το Μεγάλο Τούρκικο ¨Κοτσέκι"
στο πίσω μέρος της οικίας του Άγγελου Βάσιου. 

Εδώ είχε κτίσματα και μια Τουρκάλα που ονομαζόταν Ρέφω. Η Ρέφω είχε ένα γιο που ονομαζόταν Σούλιος και μια κόρη που ονομαζόταν Χάιρω. Ο Σούλιος, όπως μου είχαν αναφέρει οι γονείς μου, το 1912 ήταν στρατιώτης κι έφυγε με τον Τουρκικό Στρατό το 1913, όταν απελευθερώθηκαν τα Γιάννενα, από τους Τούρκους.

Η βορειοανατολική όψη του Κοτσεκίου.

         Η Ρέφω με την κόρη της και τον εγγονό της το Χουσένη (Χουσεΐν) έμειναν εδώ μέχρι το 1924 που έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών. Ο Χουσένης ήταν συνομήλικος με τον πατέρα μου και με άλλα παιδιά του Μπραντουβαρίου που έκανα παρέα. Το 1924 που έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών επί Ελευθερίου Βενιζέλου, ο Χουσένης ήθελε να μίνει στην Ελλάδα, στο Μπραντουβάρι και να βαπτισθεί Χριστιανός, αλλά δεν του το επέτρεψαν η γιαγιά και η μάνα του. Όταν έφθασαν στην Τουρκία, μου έλεγε ο πατέρας μου, ο Χουσένης είπε: «Ελλάδα και πάλι Ελλάδα». Στο άκουσμα αυτής της ομολογίας του Χουσένη οι Τούρκοι αντέδρασαν αμέσως καταγγέλλοντάς τον στις Τουρκικές αρχές. Πολύ σύντομα μετά την κατηγορία ο Χουσένης καταδικάστηκε από το Στρατοδικείο με εκτέλεση εις θάνατον.

Η μία από τις εισόδους του. Διακρίνονται αμυδρά
οι σχισμές που δημιουργούν οι πολεμίστρες στο αριστερό μέρος.

    Επιπλέον, το Μπραντουβάρι και ο κάμπος του αποτελούσαν ιδιοκτησία-τσιφλίκι ενός Τούρκου μπέη, ο οποίος είχε ως κολίγους τους Βασταβετσιώτες (Πετροβουνιώτες) που καλλιεργούσαν φυτείες αραβοσίτου (καλαμποκιού) στις εκτάσεις του και του απέδιδαν τα γεννήματα. Τα γεννήματα συγκεντρωνόταν στο τούρκικο κοτσέκι (οίκημα), το οποίο βρισκόταν στη θέση όπου σήμερα βρίσκεται η οικία του Άγγελου Ε. Βάσιου στο Χαροκόπι. Σήμερα σώζονται ερείπια από ένα μικρό τμήμα του πίσω από την οικία του Άγγελου Βάσιου. Το υπόλοιπο είχε κατεδαφιστεί προ πολλών ετών από τον Ευάγγελο Βάσιο, ο οποίος ανήγειρε εκεί την πρώτη του κατοικία.     Το άλλο κοτσέκι βρισκόταν στου Μήτρο Πρέντζα, ανάμεσα από την οικία του Κώστα Μαριά και του Γιώργο Βλάχου. Σήμερα δεν υπάρχει. Οι πέτρες από τα ερείπια χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση του Ιερού Παρεκκλησίου της Αγίας Μαρίνας.
     Στο κοτσέκι, κατέληγαν τα γεννήματα που αποτελούσαν το φόρο. Οι κολίγοι που καλλιεργούσαν τις εκτάσεις του μπέη,  κατά τη συγκομιδή συγκέντρωναν τα γεννήματα σε τρεις σωρούς. Ένα σωρό για το μπέη, ένα σωρό για το φόρο του Τουρκικού Κράτους (Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και τέλος ένα σωρό για του ίδιους που καλλιεργούσαν τον κάθε τομέα. 

" Στ΄ Φαρμάκ΄ "

               




Γράφει ο Βασίλειος Χ. Φαρμάκης
 Καφεπώλης-Χοροδιδάσκαλος 
          Π.Σ. Χαροκοπίου 

       Το Χαροκόπι, λόγω της μορφολογίας του εδάφους επί του οποίου αναπτύχθηκε, είναι σημείο αναφοράς για την ευρύτερη περιοχή· όχι μόνο των χωριών των Τζουμέρκων -απ΄όπου έλκουν την καταγωγή τους οι Χαροκοπίτες - αλλά και των γύρω χωριών του κάμπου. Είναι χωριό κτισμένο σε αμφιθεατρικά στη μόνη δίοδο προς τον Άραχθο ποταμό και τα Βόρεια Τζουμέρκα. Η θέση του αυτή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση, εξέλιξη και ανάπτυξη του οικισμού. 

  Η διέλευση των ταξιδιωτών από και προς τα Ιωάννινα είχε και έχει απαραίτητη στάση στο χωριό της βρύσης του Χαροκοπίου. Η κίνηση αυτή δημιούργησε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την ίδρυση τριών χανιών (χάνι= πανδοχείο, από την τουρκική λέξη hum) εντός των ορίων του οικισμού, όπου θα έβρισκαν ανάπαυση και φαγητό οι ταξιδιώτες, οι αγωγιάτες και τα ζώα τους.

Ακόμη, σταθμός για κάθε ταξιδιώτη, εκτός από τα χάνια του χωριού, ήταν και τα καφενεία. Ένα τέτοιο  ήταν και το καφενείο του "Φαρμάκη" ή του "Κίτσιο Γιαννούλα". Ο Χρήστος Φαρμάκης (προπάππος μου) το 1947, όπως αναφέρει η υπέρθυρη επιγραφή, έχτισε στην ανατολική πλευρά του σπιτιού του στην  Αράθερ΄ ένα ισόγειο οικοδόμημα για να το χρησιμοποιήσει ως καφενείο και παντοπωλείο. Η κίνηση του συγκεκριμένου καφεπαντοπωλείου σε συνδυασμό με τα παρακείμενα κτίρια της οικογένειας Φαρμάκη έκανε πολλούς χωριανούς νεότερους στην ηλικία - γεννημένους μετά το 1950 - να πιστεύουν ότι λειτουργούσε ως χάνι. Αυτή είναι μια εσφαλμένη και αναληθής άποψη.

 Το καφενείο βρίσκεται πάνω στην επαρχιακή οδό Ιωαννίνων- Πετροβουνίου, στο νοτιοανατολικό άκρο του οικισμού του Χαροκοπίου. Έτσι, λόγω της θέσης του συγκέντρωνε πάντοτε πολύ κόσμο, κυρίως περαστικούς-ταξιδιώτες που σταματούσαν για να πιουν ένα καφέ με κρύο νερό και λουκούμι ή κανά τσίπουρο, να ανταλλάξουν καμιά κουβέντα και να συνεχίσουν το ταξίδι. Γι΄ αυτό και παρανοήθηκε η χρήση του. Οι θαμώνες του καφενείου και τα ζώα τους που βρίσκονταν τριγύρω από το στάβλο έδωσαν την εντύπωση σε μερικούς ότι διανυκτέρευαν εκεί.

Επίσης, την άποψη αυτή μπορεί και να επηρέασε η μορφή του οικοδομικού συγκροτήματος, καθώς είναι εκτεταμένο και επιβλητικό. Ο κυρίως όγκος του οικοδομήματος είναι χτισμένος με νοτιοανατολική έκθεση και έχει μορφή εγγεγραμμένου, αντεστραμμένου "Γ" και αποτελείται από ένα δίπατο κτίσμα με ισόγεια προέκταση. Το δίπατο κτίσμα είναι το σπίτι της οικογένειας Φαρμάκη, ενώ η προέκταση είναι το καφενείο. Νοτιοδυτικά του οικήματος βρίσκεται το μαγειρείο ή μαγειρειό διατηρώντας μέχρι σήμερα αναλλοίωτη τη μορφή του. Είναι δείγμα εξαιρετικής μαστορικής τέχνης και αποτελεί ένα από τα λίγα καλά σωζόμενα μέχρι τις μέρες μας.

       Το μαγειρειό είναι ο πρόδρομος του σημερινού χώρου που εντάχθηκε στα σπίτια με την ονομασία "κουζίνα" και ήταν απαραίτητο  για την κάλυψη των αναγκών της οικογένειας. Η κατασκευή του μαγειρειού εκτός της οικίας ήταν αναγκαστική λύση για όλες της οικείες, τα καφενεία και τα χάνια, καθώς αποφεύγονταν οι δυσάρεστες συνέπειες του μαγειρέματος στη φωτιά του ξύλου (κάπνα, γάνες κ.α.), είτε αυτό ήταν κατσαρόλα στην πυροστιά της γωνιάς είτε η γάστρα.

    Στο βόρειο μέρος του καφενείου, σε απόσταση πέντε μέτρων από το κεντρικό οικοδόμημα, είναι χτισμένος ο στάβλος ή αλλιώς αχούρι. Κι αυτό πετρόκτιστο, όπως τα υπόλοιπα κτίρια, ξερολιθιά, ισόγειο, ιδιαίτερα χαμηλό και επίμηκες με είσοδο από τα δυτικά, η πλακοστέγη του αντικαταστάθηκε τα τελευταία χρόνια από μεταλλικά φύλλα (τσίγκο) για την προστασία από τις καιρικές συνθήκες.  

       Ξερολιθιά, επίσης, είναι και η πρόσοψη του καφενείου με πέτρα σκαλιστή χτισμένη "αράδα", όπως λέγεται στη μαστορική τέχνη. Χαρακτηριστική οικοδομική λεπτομέρεια της πρόσοψης του κτιρίου είναι οι τρεις προεξέχοντες λίθοι στο άνω μέρος της πόρτας και των παραθύρων. Ενώ η στέγη του κεντρικού κτιρίου αντικαταστάθηκε πρόσφατα από κεραμοσκεπή για την διασφάλιση της στεγανότητας. Το σπίτι είναι δίπατο και στεγασμένο κι αυτό σήμερα με κεραμοσκεπή. Κάτω είναι το κατώι και πάνω τρία δωμάτια, όπως κάθε σπίτι εκείνης της εποχής. Στην ξύλινη δίφυλλη πόρτα του σπιτιού σε οδηγεί μια πετρόκτιστη διπλή σκάλα που δημιουργεί τον προθάλαμο της εισόδου του υπογείου-κατάωι. 

    Τέλος, πρέπει να αναφερθεί ότι το ο χώρος του καφεπαντοπωλείου χρησιμοποιήθηκε από δασκάλους της περιοχής, όπως ο Γιώργο Γούλας, σαν διδασκαλείο για βοηθούν αδύναμους μαθητές, σαν τα σημερινά φροντιστήρια. Σήμερα το σπίτι με το καφενείο και τα γύρω οικοδομήματα δεν χρησιμοποιούνται, διατηρούνται σε καλή κατάσταση και αποτελούν κόσμημα για το Χαροκόπι, καθώς βρίσκονται στην είσοδό του από τα Τζουμέρκα.

"Μ΄ έσωσε ο Νεομάρτυρας Γεώργιος"

Γράφει ο Βασίλειος Δ. Τσόδουλος
   Συνταξιούχος Αυτοκινητιστής

     Όταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών, το 1960 αν θυμάμαι καλά, μαθητής γυμνασίου, πηγαίναμε κάθε Κυριακή στο χωριό (Χαροκόπι) με την οικογένειά μου. Μια Κυριακή το απογευματάκι ένα τσούρμο παιδιά, καμιά δεκαριά περίπου, πήγαμε να κάνουμε μπάνιο στο "Βούλιαγμα". Το Βούλιαγμα είναι μια τοποθεσία στο λάκκο που κατεβαίνει από το χωριό στον Άραχθο και συγκεκριμένα νοτιοανατολικά του Χαροκοπίου πλησίον του επαρχιακού δρόμου προς Πετροβούνι. Αυτό το μέρος βούλιαζε ανέκαθεν ώστε μεγάλο μέρος του νερού να συσσωρεύεται σε εκείνο ο σημείο δημιουργώντας μια μικρή λίμνη. Σε αυτή τη λίμνη κολυμπούσαμε πέφτοντας από τη μια άκρη της και κολυμπώντας βγαίναμε στην άλλη. 
              Εκείνο το απόγευμα ρίχτηκα κι εγώ μέσα στο νερό για να βγω απέναντι - δεν ήξερα καλό κολύμπι - πριν φθάσω στην άκρη ενάμισι με δύο μέτρα ήθελα ακόμη για να βγω, δε άντεξαν οι δυνάμεις μου και βούλιαξα στο γλυκό νερό. Από την αγωνία που είχα τα μάτια μου ήταν ανοιχτά, σαν αστραπή πέρασε απ' το μυαλό μου ένας Άγιος, ήταν ο Άγιος Γεώργιος ο φουστανελά, ο δικός μας, από τα Γιάννενα· και είπα "Άγιέ μου Γεώργιε, σώσε με και θα σου φέρω μια λαμπάδα ίσα με το μπόι μου" και πριν καλά καλά τελειώσει αυτή η σκέψη μου, βρέθηκε μπροστά μου ένα πόδι, το έπιασα και βγήκα έξω. Σώθηκα αυτό ήταν!  Ο καθένας ας βγάλει το συμπέρασμά του.. Το παιδί που πήδηξε να με σώσει ήταν ο Χ. Γ. γιος του Παπα-Μήτσιου και τον ευχαριστώ πολύ.

Χριστός Ανέστη!

Ευχαριστώ, Β.Τ. 

      

"Ψήγματα Εκκλησιαστικής Ιστορίας της Ηπείρου" (γ΄)

Γράφει ο Ευάγγελος Κίτσος
Απόφοιτος 
Α.Ε.Α. Βελλάς Ιωαννίνων     

† Ο λόγιος Μητροπολίτης Ιωαννίνων

 Μελέτιος Γεωγράφος.

    Ο αοίδιμος συμπατριώτης μας και Ποιμενάρχης κυρός Μελέτιος ο Μήτρου ή Μήτρας, καλούμενος και Γεωγράφος, γεννήθηκε στην πρωτεύουσα της Ηπείρου και πρωτεύουσα της Παιδείας, τα Ιωάννινα το 1661. Το κατά κόσμον ονομά του ήταν Μιχαήλ και η οικογένειά του ήταν εκ των επιφανών των Ιωαννίνων. Την θύραθεν παιδεία έλαβε στην πόλη μας από τον μεγάλο διδάσκαλο Βησσαρίωνα Μακρή, στη Σχολή Γκιούμα. Εν συνεχεία Διάκονος και Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε από τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Κλήμη μετονωμασθείς σε Μελέτιο.

  Μετά τη χειροτονία του εσπούδασε στην Ιταλία, συγκεκριμένα στην Πάδοβα και τη Βενετία φιλοσοφία, ιατρική, ρητορική και εξέμαθε τη Λατινική Γλώσσα. Διακόνησε την Εκκλησία και την Ιστορική Κοινότητα των Ελλήνων της Βενετίας, 1680-1681, αφήνωντας σπουδαία μνήμη και επιτελώντας σπουδαιότατο ιεροκηρυκτικό έργο κατά των Λατίνων εκδίδοντας το έργο "Χριστιανική Διδασκαλία". Έως και τον Ιούλιο του 1687  που επανακάμπτει στη γενέτειρα πόλη, ζει στη Βενετία όπου και συνάπτει σχέσεις με πολλούς εκδοτικούς οίκους και έχοντας εξασφαλίσει την εύνοια και την εκτίμηση του Μητροπολίτου Φιλαδελφείας Μελετίου Τυπάλδου, διορίζεται ως Διδάσκαλος στην Ελληνική Σχολή της Βενετίας. 

     Στα Ιωάννινα έως και το 1692 υπηρετεί ως Διδάσκαλος στην Επιφάνειο Σχολή, εκτελών τα χρέη εν ταυτώ του Ιεροκήρυκος, του ιατρού καθώς και του συγγραφέως, εκδίδοντας ένα αστρονομικό εγχειρίδιο. 

    Της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Άρτης και Ναυπάκτου χηρευσάσης, εκδημήσαντος του Κυριάρχου και Προστάτου Αυτής Βαρθολομαίου, το 1687, αξιώσει επιμόνω των Αρταίων αλλά και τυγχάνων της μεσιτείας του προστάτου αυτού Ιωαννίνων Κλήμεντος και τινών ακόμη Ιωαννιτών, εξελέγη υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Μητροπολίτης Άρτης και Ναυπάκτου και χειροτονήθηκε στην Αδριανούπολη το Νοέμβριο του 1692 από τον Πατριάρχη Καλλίνικο Β.  Ο Λόγιος Μητροπολίτης Άρτης Σεραφείμ Ξενόπουλος (για τον οποίο έγινε λόγος σε προηγούμενο άρθρο) μας πληροφορεί ότι εποίμανε ο Μελέτιος την επαρχία αυτή για 5 έτη. 

       Υπήρξε φιλίστωρ και έκανε πολλές περιοδείες ανά την επαρχία του με σκοπό όχι μόνον την είσπραξη των εισοδημάτων, αλλά την ιστορική και αρχαιολογική αναδίφησή της. Διεβλήθη στην Οθωμανική Κυβέρνηση με την αιτιολογία της εξέγερσης εναντίον της, λόγω του Βενετοτουρκικού Πολέμου και διέφυγε στα Ιωάννινα για τρεις μήνες, καθαιρεθείς εκ του Πατριαρχείου. Για το χρονικό διάστημα τριών ακόμη ετών, με τη στήριξη των Βενετικών Αρχών της Ναυπάκτου θα συνεχίσει από εκεί την διαποίμανση της επαρχίας του, εμποδίζοντας το νέο Μητροπολίτη ν' αφιχθδεί στην έδρα του. Εκείνη την χρονική περίοδο συντάσσει στη Ναύπακτο την περίφημη "Γεωγραφία" Του.

    Το 1701 πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη, όπου μεταμεληθείς ζητά την Κανονικήν του Πατριαρχείου Συγχώρησιν και άρση της καθαιρέσεως και την Αμνηστίαν της Κυβερνήσεως. 

    Συνδεόμενος μετά των Νοταράδων, Δοσιθέου του Πατριάρχου Ιεροσολύμων και του Χρυσάνθου καθώς επίσης και του Αλ. Μαυροκορδάτου, με τους οποίους είχε φιλία, επιτυγχάνει την επαναφορά του ως Κανονικού Αρχιερέως και την αποστολή του εκ μέρους της Μεγάλης Εκκλησίας ως Εξάρχου στην Πελοπόννησο. 

       Διαμένει στην Πόλη έως το 1703, όπου του δίνεται η ευκαιρία να αναζητήσει νέα επαρχία. Χηρευσάσης της Μητροπόλεως Αθηνών εκλέγεται Μητροπολίτης Αθηνών το Οκτώβριο του 1703 και ποιμαίνει την Επαρχία αυτή για 11 χρόνια.

Ως Αθηνών εκδίδει τη "Γεωγραφία" του και συντάσσει το άλλο μεγάλο του έργο την Εκκλησιαστική Ιστορία, αναδιφώντας σε βιβλιοθήκες της Πόλης, των Ιωαννίνων και του φίλου του Χρυσάνθου Νοταρά. Οι προύχοντες των Αθηνών τον διέβαλαν στη Σύνοδο και ο ίδιος ζητούσε την απομάκρυνσή του από εκεί και την συνέχιση της διακονίας του σε άλλη επαρχία. 

    Η επιθυμία του αυτή πραγματοποιήθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα λόγω του θανάτου του Μητροπολίτου Ιωαννίνων Κλήμεντος, ο οποίος είχε χειροτονήσει το Μελέτιο όπως προείπαμε. Οι συντοπίτες του επιθυμούσαν την εκλογή του και το Πατριαρχείο συγκατένευσε και έχοντας και την συγκατάθεση του ιδίου του Μελετίου, τον εξέλεξε Μητροπολίτη Ιωαννίνων το 1714.

   Πορευόμενος στην Κωνσταντινούπολη ασθένησε στη Λάρισα όπου και διέμεινε για σύντομο χρονικό διάστημα. Το Πατριαρχείο όμως μη γνωρίζοντας τα περί αυτόν, την ασθένεια δηλαδή, εξέλεξε στη θέση του ως Ιωαννίνων τον Ιερόθεο Ράπτη. Φημολογείται πως η Επιστολή του Μελετίου στη Σύνοδο είχε κρατηθεί από πρόσωπα που ευνοοούσαν την εκλογή του Ιεροθέου και όχι του Μελετίου στο Θρόνο των Ιωαννίνων. 

       Φθάνοντας στην Πόλη προς το τέλος του ιδίου έτους λόγω της επιβαρυμένης υγείας του  εκοιμήθη, στις 12 ή 14 Δεκεμβρίου και ετάφη στο Νεκροταφείο της Αγίας Παρασκευής Πικριδίου (Χάσκιοϊ) όπου και οι τάφοι των επισήμων του Φαναρίου.


      Σήμερα, στην πόλη των Ιωαννίνων ακριβώς πάνω από τον ιστορικό περικαλλή Ναό του Αρχιμανδρείου υπάρχει οδός προς τιμήν του. 

Το Συγγραφικό του έργο ήταν πλούσιο:

1.Γεωγραφία Νέα και Παλαιά

2.Επιτομή Γεωγραφίας

3.Εκκλησιαστική Ιστορία,

4.Εκκλησιαστική Ρητορική,

Δ.δαχές,

6.Ερμηνεία σύντομος περί πανώλης,

7.Περί Αστρονομίας,

8.Εισαγωγή διαφόρων ακουσμάτων και ιατρικών,

9.Αστρονομικό Συνταγμάτιο.

   

Μελετίου του Πανιερωτάτου

 και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου 

της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Ιωαννίνων 

αιωνία η μνήμη!