"Τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακής τῶν Βαΐων"

Του π. Βασιλείου Ἰ. Καλλιακμάνη

α) Κυριακή τῶν Βαΐων σήμερα καί ὁδεύουμε βαθμηδόν πρός τή μεγάλη ἑορτή τοῦ Πάσχα. Ἡ Ἐκκλησία μέ πολλούς τρόπους μᾶς μυσταγωγεῖ στό μυστήριο τῆς ὀρθόδοξης πίστης, εἰσάγοντάς μας στή Μεγάλη Ἑβδομάδα. Λόγος βιβλικός καί πατερικός, εἰκόνα ἀναγωγική, ποίηση λυρική, ὕμνος κατανυκτικός, μέλος ἐναρμόνιο, χρωματικό καί διατονικό, ὕφος συσταλτικό καί διασταλτικό, συμβολισμοί καί παραβολές γιά τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν ἐνεστῶσα καί τήν ἀναμενόμενη, ἐμπλουτίζουν τή λατρεία μας.

β) Καί στό κέντρο τῆς ἱερῆς σύναξης ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Σωτήρας Χριστός, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά εἰσέρχεται μέ ἐπευφημίες σήμερα στά Ἱεροσόλυμα, ἀλλά δέ θά ἀρνηθεῖ σέ λίγες ἡμέρες τή χλεύη καί θά ὁδεύσει ἑκουσίως πρός τό πάθος. Χρειάζεται ὅμως καί ἡ δική μας μικρή συμβολή, ὥστε νά μήν παρέλθει καί ὁ φετινός γιορτασμός σάν ἕνα καλό ἔθιμο, χωρίς γεύση καί ἐμπειρία πνευματική. Καί εὔλογα τίθεται τό ἐρώτημα: Τί γιορτάζουμε σήμερα; Διότι φαινομενικά ἔχουμε μία θριαμβευτική εἴσοδο στήν πόλη τῶν Ἱεροσολύμων ἑνός ἐπικείμενου βασιλιά, ὁ ὁποῖος ποτέ δέ θά ἐνθρονισθεῖ. Ἤ μάλλον ὁ θρόνος πού τόν περιμένει, εἶναι ὁ Σταυρός.

γ) Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή (Ἰωάν. 12, 1- 18) περιγράφεται ἀφενός ἡ ἄλειψη τοῦ Κυρίου μέ ἀκριβό μύρο ἀπό τή Μαρία, ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, καί ἡ πανηγυρική εἴσοδός Του στά Ἱεροσόλυμα. Πράγματι, μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου ὁ ἐνθουσιασμός τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ μεγάλωνε, ἐνῶ παράλληλα ἐνισχυόταν ὁ φθόνος τῶν θρησκευτικῶν ἀρχόντων κατά τοῦ Ἰησοῦ. Τό ξέσπασμα τοῦ λαοῦ κορυφώνεται ἕξι μέρες πρίν ἀπό τό ἑβραϊκό Πάσχα. Ὁ Χριστός εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα καί πολλοί ἄνθρωποι, ὅταν κατάλαβαν τήν παρουσία του, πῆραν κλαδιά φοινικιᾶς καί βγῆκαν ἀπό τήν πόλη νά τόν προϋπαντήσουν κραυγάζοντας: «Δόξα στό Θεό! Εὐλογημένος αὐτός πού ἔρχεται σταλμένος ἀπό τόν Κύριο! Εὐλογημέος ὁ βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ!».

δ) Τό παράδοξο ὅμως εἶναι, ὅτι ὁ Βασιλέας – Χριστός δέν ἱππεύει μεγαλοπρεπές ἄλογο καί δέν ἀκολουθεῖται ἀπό ὁπλισμένους στρατιῶτες. Κάθεται πάνω σέ γαϊδουράκι καί συνοδεύεται ἀπό μικρά παιδιά, πού κι ἐκεῖνα φωνάζουν «ὡσαννά», σῶσε μας. Κι ἔχουν ἐμπιστοσύνη τά παιδιά στόν Κύριο, διότι ἦταν ἐκεῖνος πού σέ ἄλλη περίπτωση εἶχε πεῖ ὅτι: «Ἐάν δέν ἀλλάξετε κι ἄν δέ γίνετε σάν τά παιδιά, δέ θά μπεῖτε στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Ματθ. 18, 3).

ε) Ὁπότε, γιά ὅσους βλέπουν μέ διάκριση καί σοφία, κι αὐτοί εἶναι ἐλάχιστοι, ἡ βασιλεία πού εἰσάγει ὁ Χριστός στόν κόσμο δέν εἶναι βασιλεία ἐγκόσμια, ἀλλά οὐράνια. Δέ στηρίζεται στή δύναμη καί τό ξίφος, ἀλλά στήν ἀγάπη καί τό Σταυρό. Δέν ὑπηρετεῖται καί δέν κατοικεῖται ἀπό σκληροτράχηλους στρατιῶτες καί μοχθηρούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἀπό παιδιά μέ καθαρή καί ἄδολη καρδιά καί ὅσους μοιάζουν μέ αὐτά. Τίς ἀλήθειες αὐτές στήν ἀρχή δέν μπόρεσαν νά καταλάβουν οὔτε οἱ μαθητές Του· ὅταν ὅμως ἀνυψώθηκε στή θεία δόξα, τότε τίς θυμήθηκαν.

στ) Εἶναι ἐπίσης ἀξιοπρόσεκτο τό φαινόμενο τοῦ εὐμετάβολου λαοῦ, πού ἐνῶ σήμερα ἐνθουσιωδῶς ὑποδέχεται τόν Χριστό ὡς Μεσσία, σέ λίγες μέρες θά κραυγάζει: «ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτόν». Καί αὐτό συμβαίνει γιά δύο κυρίως λόγους: Πρῶτον, ὁ ἰσραηλιτικός λαός περίμενε τόν Χριστό ὡς ἐγκόσμιο βασιλέα, πού θά τόν ἀπάλλασσε ἀπό τή δουλεία τῶν Ρωμαίων. Ὅταν ὅμως ἄρχισαν νά διαψεύδονται οἱ προσδοκίες του, τόν ἐνθουσιασμό ἀντικατέστησε ἡ ἀπογοήτευση καί τήν ἀπογοήτευση διαδέχθηκε ἡ ὀργή. Δεύτερον, ὁ λαός εἶχε ἐπιφανειακή θρησκευτικότητα. Ἦταν ἐγκλωβισμένος στήν τυπική τήρηση τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου καί δέν μποροῦσε νά διακρίνει τό βάθος τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος. Ὑπῆρξε οὐσιαστικά ἀποίμαντος καί πνευματικά ἀπαίδευτος. Ὑπάρχει ὅμως κι ἕνας τρίτος καί σημαντικότερος λόγος, πού συνέβαλε στήν ἀλλαγή τοῦ κλίματος.

ζ) Ἡ ἀπογοήτευση καί ἡ ἐξωτερική θρησκευτικότητα τοῦ λαοῦ διευκόλυναν τή στοχοθεσία τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων. Αὐτοί μόλις διαπίστωσαν ὅτι ὁ κόσμος ἔτρεξε πίσω ἀπό τόν Χριστό, ἔθεσαν σέ ἐφαρμογή τό σχέδιό τους. Διαβάλλοντας τό ἔργο Του καί διαστρέφοντας τήν ἀλήθεια, κατόρθωσαν σέ λίγες μόνο ἡμέρες νά τόν παρασύρουν μέ τό μέρος τους. Γι’ αὐτό σέ κάθε ἐποχή χρειάζεται ὁ λαός νά ἔχει μόρφωση «κατά Θεόν», γυμνασμένες πνευματικές αἰσθήσεις, καθαρή καρδιά καί φωτισμένο νοῦ. Τότε «δέ θά ἄγεται καί δέ θά φέρεται» ἀπό διεφθαρμένους πολιτικούς ἡγέτες καί ἐκκλησιαστικούς ποιμένες μέ ἐγκόσμιες βλέψεις. Θά ἀκολουθεῖ τόν Χριστό μέ κλάδους βαΐων (τίς ἀρετές) μέχρι τό Σταυρό καί ἔτσι θά μετέχει καί στή χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Θά ἀναγνωρίζει τή δύναμη τῆς ἀγάπης τοῦ Σταυρωμένου Βασιλιά καί θά τόν μιμεῖται στή ζωή του, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται.

Ἀπό τό βιβλίο:Μαθητεύοντας στό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς