"Τρύγος παιδικών ματιών στου Χρήστου τς Σπύραινας τα φτελιάδια".

Γράφει ο αιδεσιμότατος Ιερεύς
π. Δημήτριος Κ. Μπλέτσος,
εφημέριος Κορίτιανης Ιωαννίνων.

   Τρύγος παιδικών ματιών στου Χρήστου τς Σπύραινας τα φτελιάδια. Ματιές καθημερινότητας μικρών, νηστικών παιδιών κάποτε... περίοδος Αυγούστου - Σεπτεμβρίου 1963 - 1964. 

      Κατεβαίνοντας και ανεβαίνοντας το σοκάκι τ' Αγίου Νικολάου Γορνίτσας (στο Λουζέτσι) αντίκριζες τις κληματσίδες των σταφυλιών στα φράξια και στα φτελιάδια του Χρήστου τς Σπύραινας ή Χρήστου Μαλάμου, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα.  Ο Χρήστος ήταν μακαρίτης, είχε πεθάνει το 1960 από το αγάνωτο σαγάνι από τα φασούλια γειτόνισσας - όνομα και μη χωριό... Το μόνο που έμεινε σε μας και του μεγαλύτερους, γονείς και γειτόνους, είναι το αλώνι του Χρήστου. Εκεί αλώνιζαν οι χωριανοί μας, φίλοι και γειτόνοι του Χρήστου, τα σιτάρια και τις βρίζες με τ' αλογομούλαρα τον καιρό εκείνο τον Θεριτή και τον Αύγουστο, όπως τα 'λεγαν τότε! Το κτήμα αυτό το αγόρασε τότε, μετά το θάνατο του Χρήστου, ο Κώστας Πατσιούρας (Μπέης). Ο Κώστας πήγαινε τότε εποχιακός λατζέρης στην Αθήνα. Κι εδώ έμενε η γυναίκα του Ρίνα με τις δύο κόρες του, Αθηνά η μεγάλη και η Φώτω η μικρή. 

      Όσο μεγάλωναν τα σταφύλια τόσο τα ζηλεύαμε εμείς οι φουκαράδες, αλλά που να τα φτάσεις! Τα φύλαγε η Ρίνα μέρα-νύχτα. Με το που κολάγαμε στον τοίχο ερχόταν τα στούμπια απ΄ τα χέρια της βροχή! Τη μέρα αδύνατον! Το μόνο που μας είχε μείνει ήταν η νύχτα. Μαζευτήκαμε 5-6 παιδάκια απόπερα στον Αη Νικόλα και λέμε μεταξύ μας πώς θα πάμε για να φάμε τα σταφύλια. Ο Γιάννης Διαμάντης (τ' Λάκη), ο Μήτσιος Πατσιούρας (τ' Γάκη), ο Στάθης Μπλέτσος (τ' Μπάκη), ο Δημήτριος Μπλέτσος (τς Βάιας), ο Σταύρος Μπλέτσος (τς Βάιας), ο Τάσιος Μπλέτσος (τς Σούλας). 

- Εσύ Γιάννη θα φυλάξεις μην και έρθει η Ρίνα. Μόλις καταλάβεις ή ακούσεις κάτι κάνε την χουχουβάια για να προλάβουμε να φύγουμε, μη και μα πιάσει και μας πάει στο δάσκαλος και εκείνα που θα χαρούμε... από το Μπούσια (Χαράλαμπος Γιαννίτσης).

     Ο Γιάννης που τον βάλαμε να φυλάει σιγοφώναζε: 

- Ρίξτε μ' και μένα ρε παιδιά κανά τσαμπρί.

    Άκσε η Ρίνα και ήρθε κρυφά όπως ήταν σκοτάδι, νύχτα, με μια ποδιά λιθάρια. Τον βάζει στο κυνηγητό τον φουκαρά τον Γιάννη, και τραβώντας τα λιθάρια μέσα στο σκοτάδι τον πέτυχε ένα... και πάρτον κάτω.

- Ώχ μανούλα μ΄, με σκότωσε!

    Αυτό ακούσαμε εμείς οι άλλοι. Μαζευτήκαμε επάνω στο δέντρο σαν οι γάτες οι βρεγμένες, και ανάσα δεν βγάζαμε. Έρχεται από κάτω από το φράξο και άρχισε να μονολογεί.

- Δεν θα σας πιάσω, που θα πάτε; από το αυτί και στο δάσκαλο!

    Έκατσε, έκατσε, απόστασε! Κόντεψε μεσάνυχτα άρχισαν να λαλάνε τα κοκόρια. Έφυγε η Ρίνα για ύπνο, και έτσι κατεβήκαμε και εμείς με τα κόρφια γεμάτα σταφύλια.. Ο Γιάννης καρτέραγε εμάς βογκώντας από το βάρεμα της Ρίνας. 
     Τότε αγαπητοί μου χωριανοί και φίλοι κυνηγούσαμε πότε κρυφά και πότε φανερά να φάμε κανά κεράσι και κανά σταφύλι τη εποχής! Τώρα κυνηγάνε τα φρούτα τα παιδιά για να τα φάνε... Διακρίσεις κοινωνικές δεν υπήρχαν, το 95% ήμασταν το ίδιο. Λαστιχένια παπούτσια εγώ, λαστιχένια και ο Γιάννης και τα περισσότερα παιδάκια. Γάστρα και κρεμαστάλα η μάνα μου, το ίδιο και οι μανάδες των άλλων παιδιών.
        Δυστυχώς, σήμερα μπορεί να αποκτήσαμε περισσότερα άψυχα αγαθά, αλλά χάσαμε τα κυριότερα. Τον αυτοσεβασμό μας, την αγάπη, την ειλικρίνεια, τον πόνο για τον πλησίον μας, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά μας... 
             Τα χρόνια περάσανε αγαπητοί μου. Εμείς μισογεράσαμε, άλλοι συνταξιούχοι, άλλοι στην αναμονή της ελπίδας και άλλοι στον κάτω κόσμο! Όσοι διαβάσουν αυτά τα λίγα, τα τότε του χωριού μας, ας κουβεντιάσουν με τον εαυτό τους, και ας απλώσουν το χέρι τους στους σήμερα νέους μας, που μας έχουν άμεση ανάγκη...

       Με σεβασμό και αγάπη, πρώτα σ' αυτούς που δεν με αγαπούν, και μετά στους άλλους. Εγώ ο Ιερέας Δημήτριος Μπλέτσος του Κωνσταντίνου και της Βαϊούλας.

                                                                         Σας ευχαριστώ!     

      Τα παραπάνω περιστατικά αποτελούν παιδικά βιώματα του πατρός Δημητρίου Μπλέτσου από το χωριό του Ελληνικό (Λουζέτσι). Το κείμενο συντάχθηκε με σκοπό να δημοσιευθεί σε εφημερίδα του Συλλόγου Ελληνικού.  Μετά από μια τυχαία συζήτηση μάθαμε για το άρθρο, το διαβάσαμε και πήραμε την άδεια του συντάκτη να το δημοσιεύσουμε στο "Χαροκόπιον" πριν ακόμη δημοσιευθεί στην εφημερίδα του χωριού.             

      Μπορεί το άρθρο να μην αναφέρεται στο Χαροκόπι ή στο χωριό με την ευρύτερη έννοια: Πετροβούνι, Ποτιστικά (Λούτζινο), Κέδρος, Χαροκόπι, Πλάτανος, αλλά με το χωριό συνδέεται ο συντάκτης πατήρ Δημήτριος, που έλκει την καταγωγή του από το Λούτζινο, καθώς η μητέρα προέρχεται από τους Γεωργουλαίους.

                                Πάτερ, το "Χαροκόπιον" σε ευχαριστεί πολύ!