Ένα άγνωστο συναξάρι, ο βίος του Οσίου Πέτρου της Ατρώας"

      Ὁ  βίος  τοῦ  ὁσίου  Πέτρου  τῆς Ἀτρώας  ἀποτελεῖ  τήν  ἀρχή μιᾶς πολύτομης  σειρᾶς  ἀγνώστων  ἤ ἐλάχιστα γνωστῶν βίων Ἁγίων ἤ γνωστῶν  μέν  Ἁγίων  ἀλλά ἀγνώστου  τοῦ πρωτοτύπου  βίου τους. Δυστυχῶς,  αὐτοί  οἱ ὄντως πνευματικοί  καί  ἀνεκτίμητοι θησαυροί  παρέμειναν ἀπρόσιτοι καί  δυσεύρετοι  σέ  λίγες βιβλιοθῆκες, καί σύμφωνα μέ τήν Ἁγία  Γραφή  «θησαυρός κεκρυμμένος  οὐ χρησιμεύσει». (Σειράχ  κ΄,30).  Τώρα,  χάριτι Θεοῦ καί εὐδοκίᾳ  τῶν  Ἁγίων, ἐκδίδονται  μέ  παράλληλη μετάφραση τοῦ  πρωτοτύπου κειμένου καί,  ὅπου εἶναι ἀνάγκη, μέ  σχόλια καί ὑποσημειώσεις ἐπεξηγηματικές. Περιλαμβάνονται  Ἅγιοι ἀπό  τά χρόνια  τῶν  διωγμῶν  μέχρι  τόν εἰκοστόν  αἰῶνα. Τοπικά  οἱ  Ἅγιοι προέρχονται  ἀπό  διάφορα  μέρη τῆς Αὐτοκρατορίας  και  κυρίως ἀπό  τρία  σημαντικά  κέντρα. Τήν Κωνσταντινούπολη,  τούς  Ἁγίους Τόπους  καί  τό Ὄλυμπο  τῆς Βιθυνίας,  τό  μεγαλύτερο μοναστικό κέντρο στά χρόνια τῆς ἀκμῆς του.

Αποσπάσματα από το βίο του Οσίου Πέτρου:

   Αὐτός ὁ θεῖος καί οὐρανοπολίτης ἄνδρας ἔζησε ὡς ἄνθρωπος οὐράνια ζωή καί κατοίκησε στή γῆ ὅπως σέ οὐρανό. Γί  αὐτό εἵλκυσε πρός τόν ἑαυτό του τούς χορούς τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων, ἀφοῦ πολιτογραφήθηκε ὡς πρωτότοκος στή βίβλο αὐτῶν πού εἶναι γραμμένοι ἐπάνω στούς οὐρανούς καί ἀφοῦ κατατάχθηκε ὡς ἄξιος στήν Ἐκκλησία τους. Ὁ ὁσιώτατος Πέτρος κατήγετο ἀπό μία κωμόπολη τῆς Ἀσίας, τήν Ἐλαία. Ἦταν γιός τοῦ Κοσμᾶ καί τῆς Ἄννας. Ἄν καί αὐτοί ζοῦσαν πολύ καιρό μαζί, ἡ μητέρα του παρέμενε ἄτεκνη. Ἦταν πολύ λυπημένη γιά τήν ἀτεκνία καί ἱκέτευε ἀκατάπαυστα τόν Κύριο, ὑποσχόμενη νά ἀφιερώσει, ὡς ἄλλη Ἄννα, τό παιδί πού θά γεννηθεῖ στόν δωρητή, γιατί ἤλπιζε ὅτι θά σωθεῖ διά τῆς τεκνογονίας, σύμφωνα μέ τούς ἀποστολικούς κανόνες.

…..

     Ὁ τρισυπόστατος Κύριος δέχθηκε τήν ὑπόσχεση πού τοῦ ἔδωσε ἡ Ἄννα μέ τήν προσευχή της καί τῆς χάρισε τρία παιδιά στήν κατάλληλη ὥρα. Ἀφοῦ ἡ μητέρα συνέλαβε καί γέννησε τόν μεγάλο φωστήρα τῶν φωστήρων, ὁ πατέρας, αὐτή καί ὅλοι οἱ συγγενεῖς ἄστραφταν ἀπό χαρά γιά τή λάμψη τῆς εὐτεκνίας. Γι’   αὐτό καί ὁμαδικά φέρνουν τό παιδί στό ἱερό τήν ὄγδοη ἡμέρα, ὅπως εἶναι ἔθιμο στούς χριστιανούς, γιά νά ὑποστεί περιτομή τῆς καρδιᾶς καί νά λαμπρυνθεί ἀπό τό θεῖο πνεῦμα. Τήν τεσσαρακοστή ἡμέρα κάνουν τό ἴδιο ἐπίσης, γιά νά δεχθεί τό παιδί αὐτήν τή χάρη ἐντονώτερα.

Ἔπειτα, μέ τόν ἴδιο τρόπο τό ὁδηγοῦν καί στή μυστική καί παντελῆ ἀναγέννηση τοῦ θείου βαπτίσματος, ὅπου κατά θεία βούληση τόν ὀνόμασαν Θεοφύλακτο,  καθώς ἦταν πρό πολλοῦ γνώριμος στόν Θεό καί διαφυλαγμένος γιά τή σωτηρία ὅλων. Μόλις ἡ μητέρα του τόν ἀπογαλάκτισε, ἐκπληρώνοντας τήν ὑπόσχεση τῆς προσευχῆς της, τόν προσφέρει στό ἱερό καί τόν ὁδηγεῖ στόν Ἐπίσκοπο, ὡς ἄλλο Σαμουήλ πρωτότοκο, ἀναπέμποντας εὐχαριστίες στόν Κύριο.

     Ὁ Ἱεράρχης διέκρινε ἀμέσως τήν εὐλαβῆ ὑπακοή καί τίς πνευματικές προϋποθέσεις τοῦ παιδιοῦ καί τήν ἴδια ὥρα μέ ἱερατικό στεφάνι κόβει ὁλόγυρα τά μαλλιά του καί τό καταγράφει μεταξύ ἐκείνων πού ἦταν ἀφιερωμένοι στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τότε λοιπόν τό παιδί κάθε μέρα προόδευε σέ σοφία καί ὡριμότητα, ὥστε νά θαυμάζουν ὅλοι τή σύνεση, τήν προσευχή, τήν ἄσκηση, τήν εὐλάβειά του καί τή μεγάλη ἀφοσίωσή του στόν ναό τοῦ Θεοῦ. Βρισκόταν ἤδη στή δεύτερη ἡλικία, δηλαδή ἦταν δωδεκαετής.

       Ἐνῷ αὐτή ἡ φήμη εἶχε διαδοθεῖ παντοῦ, ὁ προσμονάριος τοῦ ναοῦ τῆς Θεομήτορος, τήν ὥρα πού  ὁ μακάριος ἦταν προσηλωμένος καί ἔκανε ἀδιάλειπτη προσευχή, πληγώθηκε ἀπό τόν πονηρό δαίμονα μέ φθόνο καί ὑποψία, ἒδιωξε μέ πολύ θυμό τόν ὅσιο ἀπό τήν ἐκκλησία καί, ἀφοῦ ἔκλεισε καί σφράγισε τίς πύλες της, πορεύθηκε στό κελλί του κρατώντας τά κλειδιά. Κατά τήν ὥρα τῶν ἑωθινῶν ὕμνων, καθώς συνήθιζε ὁ ὅσιος νά πηγαίνει στόν προλεχθέντα ναό τῆς Θεοτόκου, προχωροῦσε ἀπαγγέλλοντας ἀπό στήθους τό ψαλτήριο τοῦ Δαβίδ καί βρῆκε τίς θύρες κλειστές. Τότε ἀπήγγειλε τούς στίχους τοῦ Δαβίδ : «Ἀνοῖξτε μου, πύλες τῆς δικαιοσύνης· ὅταν ἔλθω μέσα θά ἐξομολογηθῶ στόν Κύριο». Καί, ἀφοῦ τίς σφράγισε μέ τό ζωοποιό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, αὐτόματα ἄνοιξαν γιά χάρη του οἱ πύλες τοῦ ναοῦ καί, ὅταν μπῆκε, ἔκλεισαν πάλι διατηρώντας τίς σφραγίδες τους ἀνέγγιχτες.

      Ὕστερα ἀπό αὐτά ἔφθασε ὁ προσμονάριος πού κρατοῦσε τά κλειδιά τοῦ ναοῦ καί ἀνοίγοντας βρῆκε τόν ὅσιο νά προσεύχεται. Τότε τόν κατέλαβε μεγάλος θαυμασμός, καθώς βρέθηκε σέ ἀμηχανία γιά τόν τρόπο εἰσόδου τοῦ ὁσίου, ὁπότε πέφτει στά πόδια του, γίνεται ἱκέτης ὁ πρώην διώκτης καί ζητεῖ συγγνώμη γιά τή δαιμονική καί φθονερή ἀγνωμοσύνη πού ἐπέδειξε σ’  αὐτόν. Ἔπειτα δέχεται ἀπό τόν ὅσιο τή συγχώρηση τοῦ σφάλματος καί τόν διαβεβαιώνει ὅτι ποτέ πιά δέν θά κλείνει σ’  αὐτόν τήν εἴσοδο τοῦ ἱεροῦ ναοῦ.

      Ἔτσι, λοιπόν, ἐκείνη τήν ἐποχή ὁ μακάριος, λάμποντας ἀπό ἄρρητη ταπεινοφροσύνη, ἄυπνη προσευχή καί νηστεία, ἐκλιπαροῦσε τή Δέσποινα Θεοτόκο μέσα στόν ναό της, χωρίς νά φάει ἤ νά πιεῖ τίποτε ἐπί ἑπτά ἡμέρες, νά τοῦ ἀποκαλυφθεῖ ὁ τρόπος τῆς σωτηρίας του. Καί μόλις συμπληρώθηκαν οἱ ἑπτά ἡμέρες, παρουσιάζεται ἡ Θεομήτωρ στό ὄνειρό του καί τοῦ λέγει: «Βλέποντας τήν προθυμία καί τή ζέση σου γιά τήν ἀρετή, δέχθηκα τήν αἴτησή σου· γί  αὐτό σήκω, βγές ἔξω καί θά βρεῖς ἕνα μοναχό πού λέγεται Ἰάκωβος·  νά εἶσαι ὁ σύντροφός του στό ταξίδι».

(Ἀπό τόν βίο τοῦ ὁσίου Πέτρου τῆς Ἀτρώας, Ἐκδόσεις Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη).

http://www.romnios.gr/%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CF%84%CF%81%CF%89%CE%B1%CF%83/