"Η καθολικότητα της Εκκλησίας"

 Γράφει ο Διονύσιος Πομόνης

          Απόφοιτος 

   Α.Ε.Α Βελλάς Ιωαννίνων 

      Η Εκκλησία, ως θεανθρώπινος οργανισμός είναι κοινωνία πνευματική αλλά και ιστορικό καθίδρυμα, αφού ο Θεός ενεργεί δια των προσώπων, εν τόπω και χρόνω. Συνυπάρχουν δηλαδή εντός αυτής το θείο και το ανθρώπινο στοιχείο, το ορατό και το αόρατο. ο Ιησούς Χριστός ίδρυσε το παρατεινόμενο στους αιώνες μυστικό Σώμα Του, την Εκκλησία, η οποία είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική.  

         Ερμηνεύοντας τον όρο "Καθολικότητα της Εκκλησίας", εννοούμε'' τον τρόπο με τον οποίο όλοι οι ανά τον κόσμο χριστιανοί τηρούν και βιώνουν τη μια και ορθή πίστη... Η Εκκλησία αντλεί την καθολικότητά της από τον ίδιο το Χριστό, ο Οποίος ενσαρκώθηκε και θυσιάστηκε για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων" (Στ. Πορτελάνος, Το Σχίσμα Ρώμης - Κωνσταντινούπολης και η πολεμική αντιπαράθεση Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, στο έργο "Η Ορθοδοξία ως κληρονομιά", τ. Β΄, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 2001, σσ. 50-51). Εννοούμε δηλαδή, ότι έχει δυο έννοιες: την τοπική και την τροπική. Με την τοπική έννοια η Εκκλησία λέγεται Καθολική διότι σκοπό της έχει να εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο και να περιπτύξει τον κόσμο αυτό, σύμφωνα με την εντολή του Χριστού στους μαθητές Του : "πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος" (Ματθ. ιθ΄, 20). Με την τροπική τώρα έννοια, λέγεται Καθολική, διότι κατέχει το όλον, που απαρτίζει την Ενότητά της, δηλαδή τη μία πίστη, μία λατρεία, ένα πολίτευμα (Βλ. Ανδρέα Θεοδώρου, Απαντήσεις σε ερωτήματα δογματικά, εκδ. Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα 1997, σ. 143).  

          Την Καθολικότητα αυτή η Εκκλησία την βίωνε και την βιώνει οντολογικά στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, όπου τα μέλη της συνέρχονται "επί το αυτό" (Α΄ Κορ. ια΄, 20) για να γευθούν του κοινού Ποτηρίου, του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, και να ενωθούν κάτω από την κοινή πίστη σε ένα Σώμα με κεφαλή το Χριστό και μέλη κάθε έναν εξ ημών. Τα ιερατικά λειτουργήματα του Επισκόπου, του Πρεσβυτέρου και του Διακόνου, όπως διαμορφώθηκαν στην Εκκλησία από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, συμβάλουν και αυτά στη διατήρηση της Καθολικότητας της, χωρίας ποτέ αυτά να αποτέλεσαν εξουσιαστικά λειτουργήματα επιβολής. Διότι, "κανένα πρόσωπο ή αρχή δεν μπορεί να αντικαταστήσει ή να διαδεχτεί τη θέση του Χριστού μέσα στην Εκκλησία, ο Οποίος είναι διαρκώς Παρών για όλους" (Στ. Πορτελάνος, Το Σχίσμα Ρώμης - Κωνσταντινούπολης και η πολεμική αντιπαράθεση Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, στο έργο "Η Ορθοδοξία ως κληρονομιά", τ. Β΄, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 2001, σ. 51).   

             Την Καθολικότητα όμως αυτή σε θέματα πίστεως και τάξεως την κλονίζει η διαστρέβλωση των παραπάνω "καταστατικών αρχών" που με αγώνες και θυσίες η Εκκλησία όρισε και κατέγραψε στον "κατασταστικό χάρτη" λειτουργίας της. Πολλές φορές όμως στο διάβα της ιστορίας, εξαιτίας ανθρωπίνων αδυναμιών, εγωιστικών συμπεριφορών, αμαρτιών και παθών, συνεργούντος του μισούντος την ανθρώπινη σωτηρία διαβόλου, επέρχεται η διάσπαση, η διαίρεση, η κατατομή, το σχίσμα του Αγίου Του Σώματος, σε θέματα πίστεως, λατρείας ή διοικητικής φύσεως.