Γράφει ο αιδεσιμότατος Ιερεύς
π. Δημήτριος Κ. Μπλέτσος,
εφημέριος Κορίτιανης Ιωαννίνων.
Αλώνι πριν πολλά χρόνια, και χώρος παιδομαζώματος και παιχνίδια μικρών παιδιών της εποχής εκείνης. Διηγήσεις των προσπαππούδων μας, των παππούδων μας, των γονέων μας και βέβαια εμάς των ιδίων, που περάσαμε από τούτον τον μάταιο τόπο.
Ραχούλα ξέφωτη τότε, με δύο χαρακτηριστικά δέντρα στους πρόποδες, ένα πουρνάρι δεξιά και ένας αφτιλιάς αριστερά, όπως κοιτάμε την Αετοράχη. Σήμερα το Αλώνι είναι εξαφανισμένο και αλλοιωμένο από την τότε φυσική μορφή του. Φυλακισμένος και καταπατημένος όλος ο χώρος από το λαίμαργο μάτι των σημερινών ανθρώπων. Ακόμη και η τρύπα του Κώστα Οικονόμου που έβγαιναν τα σταλαμόνερα, χαμένη και κλειστή.
Τότε όταν σκοτείνιαζε αντίκριζες το λιάγκρισμα των γατίσιων ματιών, χάθηκε και αυτό μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Η εξώπορτα του Γιάνν΄ Κώστα Μπλέτσου, μια ανάμνηση. Η εξώπορτα με τα πεζούλια του Κώστα Οικονόμου, το ίδιο. Το σοκάκι που μας οδηγεί από της Γκομάνενας στον Άγιο Νικόλαο με το γκαλντερίμι τότε, ανήκει και αυτό στην ανάμνηση του παρελθόντος.
Ω Νεοέλληνες βέβηλοι και αχάριστοι της μητρικής μας γης! Το μόνο που έμεινε να μας θυμίζει, σε μας τους υπάρχοντες, είναι ο πέτρινος τοίχος του Κώστα Οικονόμου, του Δασκάλου και Ψάλτη της ενορίας της εποχής εκείνης. Φωνές ακουγόταν από μέσα, τότε, από τον περίβολο της αυλής του σπιτιού αυτού. Πότε έμοιαζαν της Τούλας, πότε της Βασιλικής, πότε της Αθηνάς. Ω χαρά τότε! Ω πόνος και σιωπή σήμερα! Όλα έσβησαν στην ανάμνηση του χρόνου. Από εδώ η γραφική και σιγομουρμούρα Όλγα Μπλέτσα, σύζυγος Γεωργίου Μπλέτσα, η "Σπετσέρω" από το παρατσούκλι του άντρα της "Σπετσέρης", ο οποίος είχε αυτοεξοριστεί εις νήσον του Ιονίου Πελάγους (Αργοστόλι) το 1955-56 και δεν ξαναγύρισε ζωντανός, αλλά πεθαμένος. Τον έφερε και τον έθαψε η κόρη του στην Παναγία. Όλοι αυτοί χάθηκαν από ' δω στο πέρασμα του χρόνου. Τώρα μια απέραντη σιωπή. Το μόνο που έμεινε σε μας είναι να τους θυμόμαστε και να τους μακαρίζουμε.
Στο αλώνι αυτό περάσανε πολλές γενεές παιδιών, Μπλετσαίοι, Οικονομαίοι, Τσολαίοι, Ζηκαίοι, (Καράλη) Γκαμεραίοι, Μαλαμαίοι. Το γενεαλογικό δέντρο εμού, των Μπλετσαίων, Κώστα Μπλέτσο (Βελέντζα) γονέων, πάππων και προσπάππων αυτού. Το γενεαλογικό δέντρο του Ιερέως Αποστόλη Οικονόμου , γονέων, πάππων και προσπάππων αυτού. Σ' αυτό το χώρο παίζανε όλα αυτά τα παιδιά με τα παραδοσιακά παιχνίδια: Σκλέντζα, Βάβες, Καβάλα στη γουμάρα. Και τις Αποκριές πάντα η Ντζαμάλα. Φωτιά και χορό στο Αλώνι.
Αυτά φίλοι μου είναι διηγήσεις του αειμνήστου παππού μου Δημητρίου Μπλέτσου (Γεράσιμος, όπως ήταν το παρατσούκλι που τον φωνάζανε). Από κάτω από το Αλώνι υπήρχαν δύο κομμάτια κήπια, όπως τα λέγανε τότε. Ένα του Σταύρου Μπλέτσου και του Γιάννη Μπλέτσου. Αυτοί είχαν σπίτια επάνω στη Μπόκα. Στην άλλη γειτονιά των Μπλετσαίων ο Σταύρος Μπλέτσος ήταν άρχοντας της εποχής εκείνης με πολύ βιος. Κτήματα πολλά στον Κάμπο, νερόμυλο στη Βρανιά, ζώα πολλά, γρόσια και λίρες επίσης πολλές. Αλλά ήταν άκληρος, δεν είχε παιδιά, και υιοθέτησε το Νίκο Κατερίνη από το Βασταβάτσι (Πετροβούνι). Αλλά η διάδοχος γενεά το Κολιού ήταν απεπρόκοπη. Κι έτσι από πρώτοι έγιναν τελευταίοι, όπως συμβαίνει με πολλούς από εμάς. Ο αείμνηστος Σταύρος, κατά τις διηγήσεις, ήταν και τοκογλύφος. Ένα πρωί πηγαίνοντας προς τα Γιάννενα από ' δω, στη θέση Μακρυστάνη, του κάνανε καρτέρι οι κλέφτες και τον ληστέψανε.
Σήμερα τα σπίτια των Μπλετσαίων στη θέση Μπόκα κατοικούνται από γαμπρούς με άλλα ονόματα, και το "Μπλετσαίοι" έγινε παρελθόν. Γι΄ αυτό και όσοι από μας διαβάσουν τούτα τα λίγα ας κάνουν ένα προσκλητήριο στο νου τους και να πουν ένα "ευχαριστώ" στις γενεές του παρελθόντος , και βέβαια στους απανταχού Μπλετσαίους όλης της οικουμένης, ακι να μάθουν ότι η πραγματική ρίζα τους είναι το Λοζέτσι, νυν Ελληνικό Ιωαννίνων. Υπάρχουν πολλά κτίσματα παλιά που καταμαρτυρούν την ιστορικότητα της αλήθειας. Ένα από αυτά είναι ο υπάρχων Ναός του Αγίου Νικολάου στο Ελληνικό, ο οποίος χρονολογείται πάνω από 500 χρόνια και τον οποίο ανήγειραν οι Μπλετσαίοι. Επίσης, ο νερόμυλος στη Βρανιά και αυτός πάνω από 300 χρόνια. Όπως και παλιά κτίσματα στις θέσεις Μπόκα και Βούγα.
Ας με συγχωρέσουν τα άλλα παλιά σόια του χωριού μου. Στο επόμενο θα γράψω περισσότερα και για περισσότερους, και ειδικά γι΄ αυτούς που δεν έδωσαν παρουσία πότε, μετά τη φυγή τους από το χωριό: Τηλέγραφος, Αθανασούλας, Κοροβέσιος, Στεφανής, Πισπιρής, Γκαμέρης, Κωσταγιάννης, Μυλωνάς, Μπαρούτας, Νάτσικας, Γιαννίτσης, Κορδελάς και πολλοί άλλοι αγαπητοί πατριώτες. Να μην ξεχνάμε αυτό που είμαστε, Λοζετσινοί.
Σας ευχαριστώ.
Ιερεύς Δημήτριος Μπλέτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου