Ο παπάς "άγιασε" τα σπίτια.

              Γράφει ο Δημήτριος Β. Χήτος.

        Τελέσθηκε και φέτος, κατά τα ειωθότα, ο Μέγας  Αγιασμός για τις οικίες της Ενορίας   Χαροκοπίου από τον ακούραστο εφημέριο π. Παύλο Βασιλείου, ο οποίος παρά τα προβλήματα της υγείας του τήρησε το έθιμο την ημέρα του Σταυρού (παραμονή των Θεοφανείων) και με περισσή ευλάβεια "άγιασε", κατά το κοινώς λεγόμενο, όλες τις οικίες του χωριού, από την Αράθερ΄ μέχρι τον Κρεμαστό κι από τη Γκούμα μέχρι το Ριγκούζιο. 

        Η επίπονη αυτή διαδικασία, που διήρκεσε όπως κάθε

χρόνο δώδεκα ώρες, 

παραμένει μέχρι σήμερα, ως ένα λείψανο, για να μας θυμίζει μια νοσταλγική εποχή που δυστυχώς έχει περάσει ανεπιστρεπτί! Πολλοί από τους αναγνώστες αυτού του άρθρου μπορεί να με χαρακτηρίσουν γραφικό και να μου αποδώσουν μια εμμονή στο παρελθόν! Ίσως και να έχουν δίκιο. Αλλά αισθάνομαι τρομερά αδύναμος ώστε να περιγράψω γλαφυρά και να αποδώσω μεγαλοπρέπεια στην πνευματικότητα και στη λειτουργική κατάρτιση και τάξη του Χαροκοπίου σήμερα, έχοντας εντυπωμένες μέσα μου τις εικόνες που αντίκριζα σαν μικρό παιδί κατά την ημέρα του Σταυρού· που μπορεί να αποτελούσαν το κύκνειο άσμα μιας άλλης εποχής, δεν συγκρίνονται όμως με τις αντίστοιχες σημερινές που θα μπορούσε κανείς να τις αποκαλέσει "κατάντημα". 

     

  Σε νηπιακή ηλικία ευρισκόμενος θυμάμαι τη μάνα να μας προετοιμάζει από τις 4 Ιανουαρίου για την ημέρα του Σταυρού. Προηγούνταν η κατ΄ οίκον κατήχηση. Πάντα γινόταν αναφορά στο μεγάλο γεγονός των Θεοφανείων και στη σπουδαιότητα του Μεγάλου Αγιασμού, αφού μετά τον αγιασμό των υδάτων θα έφευγαν τα "παγανά" (=καλικάντζαροι). Στη συνέχεια ακολουθούσε η καθαριότητα του σώματος. Δεν μπορούσες να

προσκυνήσεις το Σταυρό στις 5 του μήνα χωρίς να είσαι καθαρός, ενώ παράλληλα  έπρεπε να πλυθείς για να μεταλάβεις την ημέρα των Θεοφανείων, αφού του Σταυρού ήταν μεγάλη εορτή και δεν επιτρεπόταν οποιαδήποτε εργασία. Και την ημέρα του Σταυρού ξυπνάγαμε από νωρίς το πρωί -νύχτα- ώστε να ετοιμαστούμε, διότι δεν ξέραμε τί ώρα θα ερχόταν ο παπάς  στο σπίτι να μας "αγιάσει", κι έβγαινε η μάνα στην είσοδο του σπιτιού να προϋπαντήσει τον παπά, ήταν ασέβεια ο παπάς να ψάχνει το κουδούνι της πόρτας!  Βέβαια, πρέπει να αναφερθεί ότι η αλάδωτη νηστεία εκείνη τη μέρα ήταν αυτονόητη! Η διαδικασία αυτή γινόταν σε κάθε οικογένεια, δεν ήταν μεμονωμένη περίπτωση.

         Και σήμερα; Αχ... σήμερα! Σήμερα ο παπάς χτυπάει την

πόρτα στις 10 το πρωί και οι νέες νοικοκυρές ανοίγουν αναμαλλιασμένες από τον ύπνο, φορώντας τις πιτζάμες με μια έκφραση απορίας στο πρόσωπό τους σαν να σου λένε "δεν περίμενα ότι θα ερχόσασταν τόσο νωρίς!", κι αφού περάσεις μέσα σου λέει  πραεία τη φωνή "πάτερ συγγνώμη δεν σας ανοίγω το δωμάτιο των παιδιών γιατί κοιμούνται"...
Ή χτυπάει ο παπάς την πόρτα κατά το μεσημέρι -σημειωτέον ότι κάθε χρόνο ο παπάς ακολουθεί διαφορετική διαδρομή ώστε να μην υπάρχουν διαμαρτυρίες- και σου λένε "τώρα είναι μεσημέρι δεν πάει ο κόσμος στα σπίτια". Ή, πάλι, χτυπάει ο

παπάς την πόρτα κι αφού περάσει μέσα να ραντίσει ψάλλοντας το "Εν Ιορδάνη..." βλέπει κάποιο μέλος της οικογένειας ξαπλωμένο στον καναπέ παρακολουθώντας τηλεόραση,  κι ενώ βλέπει το παπά συνεχίζει το χουζούρι απαθής απέναντι στο Σταυρό και στην 

Ιερωσύνη! Ευτυχώς, όμως υπάρχουν ακόμη νοικοκυριά που

απηχούν εκείνο τον παλιό καλό καιρό, οι οποίοι μετά τη δύση του ηλίου ανάβουν όλα τα φώτα περιμετρικά ώστε να τους δει ο παπάς και να μην τους ξεχάσει. Αλλά και οι περιπτώσεις χριστιανών που περιμένουν από τις 6 το πρωί τον παπά, κι όταν αυτός φθάσει σ' αυτούς στις 6 το απόγευμα, του λένε "του χρόνου παπά μου να ΄ρθεις πρώτα σε μένα" και μετά οδηγεί τον παπά στο σπίτι της αδερφής της που είναι στην Αθήνα και στο σπίτι της κόρης της που είναι στα Γιάννενα, για να αγιαστούν κι αυτά. 

        Όλα αυτά αναφέρονται απλώς ως μια διαπίστωση, που σκοπό έχει να μας προβληματίσει όλους ώστε να ενεργοποιήσουμε ξανά τα πνευματικά μας αισθητήρια.      

      Δόξα τω Θεώ, άντε να δούμε και του χρόνου!