Γράφει ο Π.Π.Β.
Το Χαροκόπι ήταν συνοικισμός της Κοινότητος Πετροβουνίου. Από το έτος 1937 που εγώ θυμάμαι, εδώ στο Χαροκόπι δεν υπήρχε σχολείο. Τα λίγα παιδιά που ήταν εδώ πήγαιναν στο σχολείο των Μουζακαίων.
Το 1938 ήρθε άλλος δάσκαλος που ονομαζόταν Γεώργιος Γούλας, ο οποίος και αυτός ήταν ιδιωτικός. Στο σχολείο δεν υπήρχαν θρανία για τα παιδιά. Τα παιδιά καθόταν σε διάφορα καθίσματα που έφτιαχναν εδώ στο χωριό. Έμαθε ο δάσκαλος ο Γιώργο Γούλας ότι στην Ακαδημία Ιωαννίνων πήραν καινούργια θρανία και τα παλιά τα έδιναν δωρεάν. Ειδοποίησε τη Σχολική Επιτροπή και πήγαν στα Γιάννενα να τα πάρουν. Χρειαζόταν όμως να πληρώσουν μεταφορικά 300 δραχμές, τις οποίες δανείστηκαν από έναν χωριανό, αδερφό του πατέρα μου. Τους τα έδωσε ο άνθρωπος, αλλά μετά βίας το αναγνώρισε το χωριό!
Το έτος 1939 εδώ στο Χαροκόπι ήρθε ένα συνεργείο το οποίο έπρεπε να μετρήσει να χωράφια τα οποία είχαν οι κάτοικοι για να αναγνωριστούν κτήματα, γιατί μέχρι τότε λογιζόταν τούρκικα.
Το παρεκκλήσι των Ταξιαρχών είχε 23 στρέμματα στην κατοχή του, τα οποία το συνεργείο είπε να διανεμηθούν σ' αυτούς που συνορεύουν. Ο πατέρας μου ήταν τότε σχολικός επίτροπος και είπε στον προϊστάμενο να βγάλει το βακούφικο για σχολικό κλήρο, να το νοικιάζουν για να καλύπτει τις σχολικές ανάγκες, διότι τότε δε χορηγούσε το κράτος τίποτε για τα διάφορα έξοδα που χρειαζόταν. Έτσι, αναγνωρίστηκε σχολική κλήρος μέχρι το 1982, οπότε περιήλθε στην Κοινότητα.
Το 1948 ή 1949 οι αρχές του χωριού αποφάσισαν να φτιάξουν σχολείο. Για να εξοικονομήσουν χρήματα δημιούργησαν μια επιτροπή που θα εκτιμούσε την αξία των
κοινοτικών εκτάσεων που κατείχαν πολλοί χωριανοί, οι οποίοι θα έδιναν ότι τους αντιστοιχούσε. Με αυτόν τον τρόπο εξοικονόμησαν μερικές χρυσές λίρες, κι έφτιαξαν το σημερινό σχολείο μέχρι τη βάση του. Το υπόλοιπο αποπερατώθηκε από με κρατικές δαπάνες. Οι πέτρες προέρχονται από το λάκκο στη "Σκαμνιά" και μεταφέρθηκαν από τους κατοίκους με προσωπική εργασία. Έτσι, το 1952 λειτούργησε το καινούργιο σχολείο.
Κατόπιν ενεργειών του αειμνήστου Αναστασίου Κούτλα, το έτος 1937, ήρθε ιδιωτικός δάσκαλος ο Ιωάννης Κατερίνης, ο οποίος μάζευε τα παιδιά στην παλιά εκκλησία των Εισοδίων της Θεοτόκου. Η ήταν μπροστά απ' αυτήν που είναι τώρα, αλλά ήταν στενόμακρη και χωρισμένη στη μέση, δηλαδή από τη μέση προς τα πίσω ως γυναικωνίτη. Αυτόν τον γυναικωνίτη τον χρησιμοποιούσαν για σχολείο.
Το 1938 ήρθε άλλος δάσκαλος που ονομαζόταν Γεώργιος Γούλας, ο οποίος και αυτός ήταν ιδιωτικός. Στο σχολείο δεν υπήρχαν θρανία για τα παιδιά. Τα παιδιά καθόταν σε διάφορα καθίσματα που έφτιαχναν εδώ στο χωριό. Έμαθε ο δάσκαλος ο Γιώργο Γούλας ότι στην Ακαδημία Ιωαννίνων πήραν καινούργια θρανία και τα παλιά τα έδιναν δωρεάν. Ειδοποίησε τη Σχολική Επιτροπή και πήγαν στα Γιάννενα να τα πάρουν. Χρειαζόταν όμως να πληρώσουν μεταφορικά 300 δραχμές, τις οποίες δανείστηκαν από έναν χωριανό, αδερφό του πατέρα μου. Τους τα έδωσε ο άνθρωπος, αλλά μετά βίας το αναγνώρισε το χωριό!Το έτος 1939 εδώ στο Χαροκόπι ήρθε ένα συνεργείο το οποίο έπρεπε να μετρήσει να χωράφια τα οποία είχαν οι κάτοικοι για να αναγνωριστούν κτήματα, γιατί μέχρι τότε λογιζόταν τούρκικα.
Το παρεκκλήσι των Ταξιαρχών είχε 23 στρέμματα στην κατοχή του, τα οποία το συνεργείο είπε να διανεμηθούν σ' αυτούς που συνορεύουν. Ο πατέρας μου ήταν τότε σχολικός επίτροπος και είπε στον προϊστάμενο να βγάλει το βακούφικο για σχολικό κλήρο, να το νοικιάζουν για να καλύπτει τις σχολικές ανάγκες, διότι τότε δε χορηγούσε το κράτος τίποτε για τα διάφορα έξοδα που χρειαζόταν. Έτσι, αναγνωρίστηκε σχολική κλήρος μέχρι το 1982, οπότε περιήλθε στην Κοινότητα.Το 1948 ή 1949 οι αρχές του χωριού αποφάσισαν να φτιάξουν σχολείο. Για να εξοικονομήσουν χρήματα δημιούργησαν μια επιτροπή που θα εκτιμούσε την αξία των
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου