Του Αλεξάνδρου Ε. Γκορτζή
Συνταξιούχου Δασκάλου
Τέως Σχολικού Συμβούλου
Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
Νομού Ιωαννίνων
Στου Πίνδου τ' αγριορίζωμα, χωριό του Κατσαντώνη,
πάνω σε πέτρινο βουνό σε χτίσανε οι προγόνοι
και Βασταβέτσι τ' όνομα, η Σλάβικη φυλή,
σου 'δωσε κάποια μακρυνή και άσχημη εποχή.
Μαγευτικά τα Λάπατα στης φύσης την ανάγκη
τέρπουν στην άπλα τη ματιά, στου ορίζοντα τα κάλλη.
Ριγάει η ψυχή την αντρειά, την πίστη σαν γροικώ
στα πάθη που μ' αγγίζουνε τον πόνο ξαστοχώ.
Απ' το Ζαβράτσι ευωδιά, κέδρου χλωρού ανασαίνω
στον Αη Ταξιάρχη, Πλάτανο την πλάση δε χορταίνω
χαράδρες με τ' αγάλματα, πύργοι παντού υψωμένοι
Σκέλιτσα αηδονολάλητρα, αδικοδακρυσμένη.
Της Ντάλκιας γάργαρο νερό, κάθε γωνιά κι αλώνι,
στο Χαροκόπι η Παναγιά τον κάμπο στεφανώνει
μέσ' την Κασίμη χλόη γιδιών, στο Τσίμοβο οι λεσιές του
στο Ξεροβούνι αντίλαλοι, στο Βούλογγο οι δροσιές του.
Νοιώθω ανέκφραστη χαρά στης Νιάστενας τα πλάγια,
θυμάμαι τζάκια και στρωτά, τα ονειρεμένα βράδια,
μόνος ο Αη Λιας στην κορυφή, οι μύλοι μεσ΄ τα βράχια
τ' αμπελοφόρο Λούτζιονο σε καστανιές κι ελάτια.
Κρυφή ελπίδα του χωριού και προσμονή μεγάλη
της ξενητιάς οι χωριανοί να ρθουν κοντά του πάλι
αγκωνιστά να γνέθουνε τις κύκλες με γαλήνη,
το Πετροβούνι απλόχερα χίλια καλά να δίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου