"Οδοιπορικό ζωής Δημητρίου Ιω. Μπλέτσου" (β΄)

  Γράφει ο Αιδεσιμότατος Ιερεύς

     π. Δημήτριος Κ. Μπλέτσος

Εφημέριος Κορίτιανης Ιωαννίνων









(... συνέχεια από προηγούμενη ανάρτηση)

... Οδοιπορικό, Αίγυπτος (Αλεξάνδρεια), Πειραιάς, Πρέβεζα και με τα πόδια μετά στο χωριό. Οι άλλοι στο χωριό τότε με γρουνοτσάρουχα στα ποδάρια, ο Μήτσιος Λόρδος! κουστούμι και κλακ στο κεφάλι! Φτάνει ανοίγει την εξώπορτα του πατέρα του, μπαίνει μέσα, περνάει το χαγιάτι, βλέπει τη μάνα του... τον κοιτάει, την κοιτάει, μιλιά καθόλου, σε λίγο του λέει:"ποιος είστε, τί θέλετε;". "Δε με γνωρίζεις ρε μάνα, εγώ ο Μήτσιος είμαι". Πάρ' την κάτω, λιποθύμησε !

      Περνάνε λίγες μέρες και να σου μια πρωία παρουσιάζεται ένας χωροφύλακας με ένα χαρτί, ήταν τέλος του 1915, και του λέει "πρέπει να παρουσιαστείς στο Στρατό, σε ψάχνουμε καιρό, αλλά δε σε βρίσκουμε". Φεύγει πάλι με τα ποδάρια από το χωριό στα Γιάννενα. Πάει στη Στρατολογία και αμέσως τον στέλνουν στην Πρέβεζα. Τον φορτώνουν με άλλους στο καράβι και από εκεί Πειραιά, Θεσσαλονίκη και στο Στρατόπεδο Καρατάσου, Σώμα Πυροβολικού.

       Και ακολουθεί εκπαίδευση, έγινε βαθμοφόρος, Δεκανέας. Έβαλε γκέτες, πηλήκιο και σπάθα. Πότε εκτελούσε χρέη Λοχία υπηρεσιών και πότε με τα πυροβόλα στα πεδία μαχών, Κιλκίς, Λαχανά, 1916-17. Μέχρι που κάνανε την απόβαση στη Σμύρνη 1918-19. Και από Σμύρνη μέχρι Εσκί Σεχίρ, τρίτο μέτωπο πολέμου. Πίνα, κακουχίες και ψείρα.   

       Φτάσαμε στο 1922, στην οπισθοχώρηση. Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! Επέζησε γιατί είχε την τύχη να υπηρετήσει στο Πυροβολικό. Και ακολούθησε η τακτική του εκφοβισμού προς τους Τσέτες που ακολουθούσαν. Και κάθε 500 μέτρα και μια βολή με το πυροβόλο και στοπ σ΄ αυτούς, κι όπου φύγει φύγει ο Ελληνικός Στρατός. 

        Έφτασαν τελικά στη Σμύρνη και μπήκανε στα πλοία κι από εκεί στη Θεσσαλονίκη. Παρέδωσαν τα υπάρχοντά τους και μετά από 7 χρόνια ταλαιπωρίας για την Πατρίδα. Απολυτήριο από τις Ένοπλες Δυνάμεις και με το τραίνο μέχρι την Καλαμπάκα. Και από ΄κει με τα ποδάρια για το χωριό, και "δόξα σοι ο Θεός που ζήσαμε!", γιατί πολλά παιδιά από το χωριό μείνανε εκεί πέρα για πάντα, Μαντέλης, Γιαννίτσης, Τσόλης και οι επιζήσαντες νεκροί ψυχικά!

       Αυτές οι διηγήσεις, αγαπητοί μου, είναι του παππού μου Δημητρίου Μπλέτσου του Ιωάννου για να τα διαβάζουμε εμείς οι νεότεροι και να ευχόμαστε να μη ξανασυμβεί σε καμία γενιά που έρχεται. 

     Με πόνο ψυχής και σεβασμό σ΄αυτούς που δώσανε τα πάντα για την Πατρίδα!

Ιερεύς Δημήτριος Κ. Μπλέτσος