"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος"

   

     Γράφει η Βίκυ Κώστα

Φιλόλογος - Δημοσιογράφος

       Ανθρωπιά. Πίστη στον άνθρωπο. Δύο έννοιες που κρύβονται πίσω από τον όρο «ανθρωπισμός», τον οποίο επικαλούνται πολλοί και διάφοροι στις μέρες μας, ελέω κρίσης. Μικρή, ζώντας στο δικό μου ρομαντικό κόσμο, πίστευα ότι ο ανθρωπισμός είναι εκ γενετής γνώρισμα. Πίστευα ότι όλοι θα απλώσουν το χέρι σε κάποιον που πονάει, σε κάποιον που η ζωή δεν του τα ‘φερε «πρύμα». Αυτή η πεποίθηση, αποκτούσε πρόσωπο σε έναν από τους συμμαθητές μου, ο οποίος καθημερινά αγόραζε κουλούρι, όχι για τον εαυτό του, αλλά για έναν μικρότερο μαθητή, που ζούσε κάτω από άσχημες συνθήκες και φυσικά δεν είχε χρήματα, ούτε για κολατσιό. Και του το έδινε κρυφά, ενώ μια φορά που τους «τσάκωσα», τα μάγουλά του βάφτηκαν κόκκινα. Από ταπεινοφροσύνη.

       Μεγαλώνοντας, έψαχνα στα μάτια των ανθρώπων, αυτό το βλέμμα καλοσύνης, αυτή τη διάθεση για προσφορά. Και φυσικά απογοητευόμουν κάθε φορά, που ανακάλυπτα ότι πίσω από κάθε «πράξη αγάπης», το κίνητρο ήταν τα χρήματα ή η προσωπική ανάγκη για αναγνώριση.

        Ναι, υπάρχουν και στα Γιάννενα φορείς, οργανώσεις και μεμονωμένα άτομα που στέκονται δίπλα σε ανήμπορους, σε παιδιά που βρέθηκαν σε κάποιο ίδρυμα, σε ηλικιωμένους, σε αστέγους, σε ψυχικά άρρωστους. Αλλά, δε θα δεις το όνομά τους καθημερινά σε εφημερίδες, περιοδικά και στα social media. Γιατί ό,τι κάνουν, το κάνουν χωρίς να περιμένουν κάτι. Το κάνουν για να προσφέρουν, να δώσουν αγάπη. Γιατί, για παράδειγμα, ένα παιδί που μεγάλωσε χωρίς γονείς, χρειάζεται πάνω απ’ όλα αγάπη, όπως λέει και μια ξαδέρφη μου. Την ξανασυνάντησα μετά από πολύ καιρό και μια συζήτηση μαζί της, με γέμισε με αισιοδοξία και θετικά συναισθήματα.

        Ένα 23άχρονο κορίτσι που ζει πλέον στα Γιάννενα, μου είπε συγκινημένη ότι «νιώθει ένα κενό», δε μπορεί να ησυχάσει, γιατί δε μπορεί να βλέπει συνανθρώπους μας να υποφέρουν. Θέλει να προσφέρει μου είπε, όχι για μια στιγμή, να προσφέρει για μια ζωή. Χωρίς κάποιο όφελος για την ίδια ή την οικογένειά της. Ως εθελόντρια αιμοδότρια και προσπαθώντας να περάσει αυτό το μήνυμα, δε δίνει αίμα, μήπως χρειαστεί κάποια στιγμή να το πάρει «πίσω», λόγω κάποιας επέμβασης. Δίνει αίμα για τους ανθρώπους με μεσογειακή αναιμία και για τους καρκινοπαθείς, που το χρειάζονται. Πριν από λίγο καιρό, συνάντησε έναν μετανάστη, ο οποίος εργάζεται για τα βασικά και παράλληλα προσπαθεί να τελειώσει το Λύκειο, αλλά είναι αδύναμος στην έκθεση και στη Νεοελληνική Λογοτεχνία, όπως της εκμυστηρεύτηκε. Κι εκείνη δεν αδιαφόρησε, αλλά του πρότεινε, ως τελειόφοιτη Φιλολογίας, να τον βοηθήσει για να πάει καλά στις εξετάσεις και να πετύχει το στόχο του. Αφιλοκερδώς. Κι ας είναι άνεργη και χωρίς οικονομικό υπόβαθρο. Και τώρα ψάχνει να βρει τρόπο, να κινητοποιήσει όσους έχουν περίσσευμα αγαθών στην πόλη μας. Να τους πείσει, ότι όλοι έχουμε περίσσευμα ψυχής. Ψάξτε, κάπου μέσα μας κρύβεται…

«… Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.

Μια στιγμή αν ξεχαστείς,

αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται

στη δίνη του πολέμου,

έτσι και σταματήσεις

για μια στιγμή να ονειρευτείς

εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα

θα γίνουν στάχτη απ΄ τις φωτιές.

Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις

για να ζήσουν οι άλλοι…»